Voor hun debuutplaat haalt Allah-Las alles uit grootmoeders Californische keukenkast. Daarin was een schat aan zon, zee en strand te vinden in muziekvorm, rechtstreeks geteleporteerd uit de gouden jaren van de golden state. En wie is er beter dan een hoopje jongelingen die zelf wel eens op een surfplank durven te staan, om de surfrock van midden jaren ’60 nieuw leven in te blazen?
Het resultaat is een album vol laidback sixtiespop die vanaf het eerste nummer ‘Catamaran’, gedrenkt in galm en echo, nostalgisch doet terugdenken aan verloren zomerliefdes en ontluikende vriendschappen die ondertussen lang vergaan zijn. De plaat kabbelt rustig en vrolijk voort op herkenbare gitaarriedeltjes en groovy basloopjes, maar verbergt tussen de lijnen door een verlangen naar betere tijden.
Op tijd en stond gooien ze er een instrumentaaltje tussen en passeert er iets dat geschikt is om een radiohitje te worden. Gitaargedjangel dat je nog nooit eerder gehoord hebt, zul je tussen deze beachtunes niet tegenkomen. Maar waar ze moeten inboeten aan originaliteit, wint Allah-Las in het productieveld. Grotendeels komt dit door de vinyl-feel waarvoor ze bij Nick Waterhouse, die zelf een sterk staaltje retrorock bracht eerder dit jaar, terecht konden.
Dit is geen eindejaarslijstjesmateriaal, maar wat is het een luchtig plaatje om een zondagnamiddag aangenamer te maken. Met een tijdloos geluid slaagt Allah-Las erin iets te brengen dat we in 2012 nog niet gehoord hebben. Voor het echte werk graaf je echter best eens in je jaren ’60-collectie.
Allah-Las live zien kan binnenkort in Utrecht (Le Guess Who?, 29.11-02.12, info & tickets), Amsterdam (Paradiso, 04.12, info & tickets), Groningen (Vera, 07.12, info & tickets) en Nijmegen (Merleyn, 08.12, info & tickets).
Album verdeeld door V2