alt-J – An Awesome Wave: debuut van formaat

door Pieter Malliet

“Triangles are my favourite shape,” krijgen we op ‘Tesselate’ enige duiding bij de groepsnaam. Alt-J verwijst immers naar de toetsencombinatie waarmee je op Mac computers het teken voor de Griekse Delta op je scherm krijgt. Naar eigen zeggen omdat dit in wiskundige vergelijkingen een verandering aangeeft, en de naam gekozen werd op een moment dat de bandleden stuk voor stuk op een keerpunt in hun leven stonden. Zelf dachten we in de richting van een driehoekig prismakristal dat een lichtstraal laat uiteenvallen in al zijn kleurcomponenten en zo enigszins symbool staat voor de eenheid in de veelheid. Met die aanname is op zich niks mis, aangezien ze op verschillende vlakken kenmerkend is voor ‘An Awesome Wave.’

Op dit album brengt alt-J namelijk elementen uit de meest diverse stijlen samen tot een uniek geheel. We horen onder andere flarden aan de postrock ontleende soundscapes, strofes die zo op de betere singersongwriterplaat terecht kunnen, breakbeats uit de drum ‘n’ bass, alternatieve rockgitaren, triphopdrums en zelfs uit de alleroudste folkbluestraditie stammende instrumentloze samenzang. Allemaal bij elkaar levert dit een dijk van een experimentele indiepopplaat op, die van begin tot eind weet te boeien.

De grootste troef van het artistieke viertal ligt misschien nog wel in de enorm veelzijdige en toch karakteristieke stem van Joe Newman. Deze bevindt zich tonaal in de hogere regionen, en wordt vanuit alle mogelijke hoeken belicht. Schijnbaar moeiteloos schakelt de frontman over van het pathetisch epische van Thom Yorke, naar de knauw van Billy Corgan, het gepolijste van Chris Martin of het ritmische van Roots Manuva. Niettemin behoudt hij steevast zijn eigenheid, en komt deze vocale krachtpatserij nooit over als een gimmick, zelfs niet wanneer hij geregeld in zijn falsetstem schiet.

‘An Awesome Wave’ kent eigenlijk geen zwakke momenten, en bevat meerdere uitschieters, zoals onder meer de singles ‘Breezeblock’ en ‘Matilda’. Het absolute hoogtepunt is echter onmiskenbaar ‘Fitzpleasure’. Na een a capella intro valt met een mokerslag een meeslepende dubstep dreun in waaronder Newman zich ontpopt tot een soort kruising tussen Desmond Dekker en Mattafix. Tijdens de tussenliggende strofen lijkt het nummer stil te vallen alvorens alle richtingen tegelijk uit te willen springen, maar het voornoemde refrein roept keer op keer alles resoluut tot de deinende orde. Veel hipper en moderner hebben we alt.pop nog niet vaak gehoord.

Alt-J combineert een eclectisch muzikaal vakmanschap met een sterke emotionele zeggingskracht, en weet dit alles op magistrale wijze in een song te gieten. Met ‘An Awesome Wave’ leveren de jeugdige Britten een debuut van formaat af, en betreden ze het alternatieve poplandschap via de grote poort.

alt-J live zien kan binnenkort in Amsterdam (PIAS Nites @ Paradiso, 11.06, info & tickets) en Hasselt (Pukkelpop, 16-18.08, info & tickets).

alt-J website

Album verdeeld door PIAS