Het is flink hommeles geweest tussen gitarist Laura-Mary Carter en drummer Steven Ansell. Getuige daarvan het gat van vijf jaar sinds hun vierde langspeler ‘Blood Red Shoes’, evenals Carters zijproject Shit Girlfriend. Ansell koos er ondertussen voor om zich toe te wijden aan drugs en clubben. Ieder zijn meug. Achteraf verklaarde het duo dat het intensieve touren van de jaren voordien aan de oorzaak lag. Ach, soms kunnen tijdelijke break-ups ook wel eens gezond zijn: ‘Get tragic’ is namelijk een meer dan behoorlijk vijfde album geworden.

De kracht van ‘Get tragic’ zit in de verfrissende elementen die steeds opduiken wanneer je een déjà-entendu krijgt. Heb je het even gehad met Carters (magnifieke) gejoel, dan neemt Ansell de zang wel even over. Begint de nadruk te veel op slome rock-’n’-roll te liggen, dan word je net op tijd getrakteerd op een verfrissende beat.

Eerste single en openingstrack ‘Eye to eye’ is een trage binnenkomer die het moet hebben van zijn opbouw en een sterke bridge. Vervolgens werd voor de intro van derde single ‘Mexican dress’ de mosterd duidelijk gehaald bij ‘Spread your love’ van Black Rebel Motorcycle Club. We gaan het woord ‘plagiaat’ evenwel niet in de mond nemen, want de wonderlijke riff krijgt algauw een persoonlijke Blood Red Shoes-touch.

Tweede single ‘Bangsar’ is een eerste hoogtepunt. Toevallig ook de eerste keer Ansell aan de micro, bijgestaan door een stevige beat en heerlijke tekst. Het daaropvolgende saaiere ‘Nearer’ – met nochtans een hoog PJ Harvey-gehalte – en het te eentonige ‘Beverly’ zijn daarna dompers op de feestvreugde

Gelukkig pikt ‘Find my own remorse’ de draad weer op: een goed gestructureerde ballad met een sterk refrein en vooral een wel erg goed bij stem zijnde Ansell. Ook het up-tempo ‘Howl’, waarin Carter weer de zanglijn overneemt, mag er best zijn. Ook al hebben we het in het algemeen niet zo voor ‘Interludes’, draagt het tekstloze en experimentele nummer in dit geval zeker bij tot de totaalsfeer van het album, waardoor het niet als overbodig aanvoelt.

Tijd voor de eindspurt dan, met het beangstigende ‘Anxiety’, maar vooral het meeslepende en iets tragere slotnummer ‘Elijah’, dat zich in het bijzonder laat kenmerken door een fraai opgebouwde intro en een Carter die voor een laatste keer het beste uit haar stem haalt. In zijn geheel beschouwd is ‘Get tragic’ een tegelijkertijd consistent en afwisselend album. Het gebrek aan positieve of negatieve uitschieters maakt dat je het best in z’n geheel ontdekt.

Blood Red Shoes speelt op 2 februari in een uitverkochte Botanique.