Niks leuker dan grootse voorspellingen doen over een band die je net ontdekt hebt. Tegelijkertijd is er niks mistroostiger dan diezelfde band zichzelf de vernieling in zien te werken. Dat is het geval op het debuut van het behoorlijk gehypete Deense Communions. Wie ‘X&Y’ het beste Coldplay-album vindt, gaat hier wel een heerlijke drie kwartier tegemoet.

Eerlijk gezegd waren we eerst nog hoopvol. We prezen de band in het verleden al om z’n nostalgische anthems waarvoor het adjectief ‘buitenaards’ vanop het schap met superlatieven werd gehaald. Nu is het met nostalgische anthems als met andere zoetigheid: één snoepje is lekker, vijf kilo zuurtjes levert vooral buikpijn en een opengereten gehemelte op. En laat de hostie die Communions ons in de mond legt eentje zijn die ons spontaan suikerziekte bezorgt.

Albumopener ‘Come on, I’m waiting’ begint nochtans sterk. Martin Rehof laat zijn ietwat dweperige zang meteen gelden, en wij zijn aanvankelijk benieuwd of het wachten op dit debuut, na hun uitstekende debuut-ep, het waard was. Dat is niet het geval. We horen vooral een overdaad aan aanzwellende refreinen en ooh ooh oohs, aangevuld met wat goedkope rijmelarij. Dieptepunten zijn de mantra “Hey hey hey, was hoping you would stay stay stay” (‘Midnight child’) en de tekstflard “When you’re young and you’re wild, it’s hard to make up your mind” (uit ‘Got to be free’), een tekstuele vondst die zelfs Liam Gallagher utter shite zou vinden.

Communions lijkt zich enerzijds erg serieus te nemen, met knipogen naar populaire postpunk-bands van tien jaar geleden (het nadrukkelijkst in ‘It’s like air’). Anderzijds lijken ze met de waaierende gitaarpartijen en makkelijk memoriseerbare tekstflarden ogenschijnlijk in de voetsporen van Bastille en Years & Years te willen treden. Tel daarbij een wel erg afgelikte productie, en je kampt met een acuut gebrek aan spanning en urgentie. Op een ep kom je daar nog mee weg, maar op een album val je door de mand. Eens je dat door hebt, wordt een luisterbeurt meer cringen dan bingen.

‘Blue’ mag dan wel verwijzen naar de blauwe plekken die je als adolescent krijgt door het gewicht van de hele wereld op je schouders te torsen, het is hier vooral de band die een blauwtje loopt. Ondertussen zetten wij ‘Hatful of hollow’ van The Smiths nog een keertje op.

Album verdeeld door PIAS.

Communions speelt 16 mei tijdens Les Nuits Botanique in de Rotonde (info & tickets)