“I use my computer for everything. Heaven knows I’m miserable now.”  De rode draad van je album prijsgeven én The Smiths citeren in twee zinnen: je moet het maar doen. Aan het woord is de gps-stem van Bodega, een groep postpunkers uit New York die net hun debuut op de wereld hebben losgelaten. Daarop prijken veertien nummers die even hoekig zijn als de albumhoes doet uitschijnen – een botsing tussen een minimalistisch IKEA-meubel en de monoliet uit ‘2001: a space odyssey’ die last heeft van vergrijzing. Stoppen met scrollen en luisteren maar.

Drie singles en een verschroeiende show in de Ancienne Belgique als voorprogramma van Moaning; meer had Bodega niet nodig om zichzelf in het vet in ons ‘hou-het-in-de-gaten-schriftje’ te werken. Dat we met schriftjes werken zal het vijftal ongetwijfeld plezieren, want ‘Endless scroll’ is zoals de titel doet uitschijnen een aanklacht tegen de digitalisering van ons leven. Geen horrorsituaties zoals in Black Mirror, wel digitale afstand (“Your playlist knows you better than a closest lover” in opener ‘How did this happen?’) en pleziertjes (“I touch myself while staring at your chat textbox” in ‘Margot’). Vaak beperkt Bodega zich tot slagzinnen, maar in ‘Bookmarks’ trekt de groep volledig de kaart van digitale overdaad. Steeds snedig en met gevoel voor humor, dat wel – “Well no one is as salty as the seven seas / Except me and Jack in Titanic” klinkt het op het gelijknamige nummer.

Origineel is die thematiek en het geluid natuurlijk niet. Onder andere stadsgenoten Parquet Courts combineerde beide al op ‘Content nausea’, en het is bijgevolg niet toevallig dat Bodega al snel op de radar kwam van Andrew Savage en co. Gitarist Austin Brown werd zelfs ingeschakeld als producer voor dit album. Hulde voor hem, want ‘Endless scroll’ klinkt fantastisch. Alleen is het soms moeilijk om niet aan Parquet Courts te denken – zanger Ben Hozie leunt wel erg dicht aan bij de gefrustreerde zangstijl van Parquet Courts. Gelukkig telt Bodega drie vrouwen die voor welkome accenten zorgen, met een glansrol voor toetseniste Nikki Belfiglio in ‘Gyrate’ – google maar eens waar dat over gaat.

Bodega blijft niet alle veertien nummers lang even scherp. Het is evenmin een band waarop je vrolijk cocktails kan nippen, zoals de naam voor toevallige scrollers op zoek naar een geschikte playlist misschien verkeerdelijk zouden kunnen denken. Wel is ‘Endless scroll’ een aangename kennismaking die heel wat potentieel toont. Pluspunten ook voor die hoekige geestigheid.