Het is altijd bang afwachten wat een frontman van een gevestigde groep zal presteren wanneer hij besluit een soloplaat uit te brengen, en zeker wanneer de oorspronkelijke band in kwestie duidelijk enkel werkt wanneer alle leden present tekenen. James Petralli is zo’n frontman, en White Denim is zo’n groep waarvan de technisch onnavolgbare songs weinig voorstellen zonder die specifieke combinatie van jazzy drums, Led Zeppelin-riffs en droge bassen. Onder het pseudoniem Bop English (Petralli maakte een bop-fase door tijdens zijn Engelse studies) trok de leider van het Texaanse zootje ongeregeld de studio in om eindelijk die soloschetsen in een popvriendelijke structuur te gieten. Hierbij liet hij zijn Denim-collega’s een handje meehelpen, en het resultaat klinkt dan ook heel erg als… White Denim.
Buiten de onmiskenbare zwalpende zanglijnen van de artiest zou je immers niet zeggen dat de man zo nodig zijn stempel moest drukken op het eindresultaat. Of dat nu betekent dat White Denim toch echt wel de band van Petralli is, of dat hij gewoon niet zonder zijn collega’s kan, zal ons verder ook worst wezen, want met ‘Constant bop’ levert de muzikale veelvraat een knap staaltje knip- en plakwerk af. Het is namelijk opmerkelijk met hoeveel gemak verschillende genres door mekaar gerammeld worden, en hoezeer het resultaat toch als vintage Petralli klinkt. Jazz, folk, blues, funk, soul, psychedelica… ze zijn allemaal wel op de een of andere manier in het DNA van dit album geslopen. Het uiteindelijke bastaardkind is er bijgevolg eentje dat slechts zeer geleidelijk al zijn geheimen prijsgeeft, hoewel je dat niet meteen zou denken.
Om deze laatste, uiterst verwarrende opmerking te verduidelijken nemen we tweede single ‘Sentimental wilderness’ als voorbeeld. Op het eerste gehoor lijkt dit een simpel deuntje, maar onder het oppervlak hoor je het vakmanschap van Petralli in het samenspel van de verschillende melodieën en instrumenten. In dit nummer toont hij zich trouwens ook een meester van de bridge; dat illustere gedeelte van een popsong waarin onze aandacht altijd dreigt te verslappen. Op heel ‘Constant bop’ dwalen we echter nergens af dankzij het feit dat er nooit voor de gemakkelijke weg wordt gekozen. Elke kleine lick en iedere subtiele nuance komt tot zijn recht in de sprankelende, doordachte productie van de gedetailleerde songs. Wanneer Petralli zich achter zijn schetsen zet, doet hij dit meteen ook grondig.
Wees gerust, je hoeft ‘Constant bop’ niet kapot te analyseren om er van te genieten; iedere song kan namelijk direct op zichzelf staan door een sterk refrein of een memorabele hook, met ‘Trying’, ‘Fake dog’ en ‘The hardest way’ als uitschieters. Het zijn echter die kleinigheden die er op de langere termijn voor zorgen dat platen als deze nooit achterin onze kast zullen verdwijnen.
Live laat Petralli de boel al eens graag ontaarden in epische jams, ga dus zeker kijken in Nijmegen (25.05, Doornroosje, info & tickets,) Amsterdam (26.05, Bitterzoet, info & tickets) of Groningen (27.05, Vera, info & tickets).
