Als Death Cab For Cutie een nieuwe plaat uitbrengt spitsen we graag onze oren eens extra. De band brengt inmiddels al twintig jaar lang goede tot uitstekende indieplaten uit. Hun sound is nu eens melancholisch doch niet depressief, dan weer vrolijk maar niet euforisch. Hun neus voor perfecte melodieën had hen gemakkelijk naar de stadionrock kunnen drijven, maar daar bleven de heren wijselijk uit de buurt. De details in de muziek zijn daarvoor te belangrijk.

Wat waren we echter ontgoocheld toen we de eerste singles uit het album hoorden. Definieerden we ‘Gold rush’ eerst als ‘anders’ moesten we dat al snel veranderen naar ‘matig’. De stem van Ben Gibbard (die je ook kan kennen van The Postal Service) klonk niet enkel anders dan we gewend waren, we misten ook de voor DCFC typerende weemoed. Tweede single ‘I dreamt we spoke again’ was zowaar nog erger. We hoorden er eigenlijk helemaal niets in. En de vrolijkheid van ‘Autumn love’ met de ronduit irriterende wow wows hoeven we ook niet opnieuw te horen. Niets mis met een beetje droefheid.

Lag de oorzaak bij het vertrek van vaste gitarist Chris Walla ? Wat misten we heerlijke weemoedige nummers als ‘Soul meets body’ (uit ‘Plans’), ‘The Tourist’ (uit ‘Codes and keys’) of het titelnummer van ‘Transatlantism’ waarin de man een groot aandeel had.

We waren dan ook klaar om ‘Thank you for today’ neer te sabelen, maar werden op slag milder bij het horen van de melancholische schwung van ‘Summer years’. Death Cab For Cutie toont hier dat ze wel nog beschikken over alle componenten die de band al twee decennia onweerstaanbaar maakt. In dezelfde categorie: ‘Hurricane’ met zijn Cure-achtig gitaarlijntje en het dromerige ‘When we drive’. En de ingetogen afsluiter ’60 & punk’ bezingt op prachtige wijze het verval van een voorheen succesvolle zanger. Het moet van Stef Bos’ ‘Vroeger is voorbij’ zijn geweest dat de genadeloze tijd zo prachtig bezongen werd.

En toch moeten we streng zijn. In ‘Northern lights’ verleent Chvrches’ Lauren Mayberry vocale steun, maar een topsong is het niet, al redt het refrein het nummer nog wel van een onvoldoende. ‘You moved away’ en ‘Near/far’ zijn evenmin gemaakt voor het collectieve geheugen. Het zijn relatief emotieloze nummers waar veel te weinig spannends in gebeurt. En met een discografie als die van Gibbard & co verwachten we simpelweg meer. In tijden waarin je met een paar muiskliks nummers naar je mp3-speler transporteert kunnen we leven met een handvol topsongs, maar volgende keer verwachten we toch weer een heel album DCFC-waardige nummers.

Death Cab For Cutie speelt op 3 februari 2019 in de Roma in Antwerpen (info & tickets).