Dizzee Rascal keert terug naar zijn roots op ‘Raskit’

door Daan Leber

Dizzee Rascal is waarschijnlijk de enige grime-artiest die bij het bredere publiek een belletje doet rinkelen. ‘Bonkers’ en ‘Dance wiv me’ staan in het collectieve geheugen gegrift, al menen de fans van het eerste uur dat hij net met die nummers de echte grime vaarwel zei om miljoenen op te strijken. Nu grime een momentum heeft, lijkt dit het geschikte moment voor de gewezen Wiley-protegé om weer terug te keren naar zijn roots met het nieuwe album ‘Raskit’.

‘Focus’ en ‘Wot u gonna do’ zijn een veelbelovend begin. Harde grime, snelle rhymes en een politieke uithaal (“Brexit, na I don’t know what’s that? Sorry, you mean Brixton?”) zetten de toon. ‘Space’, met zijn minimale productie, is dan weer een showcase van de vocale talenten van de rapper. ‘The other side’ en ‘Make it last’ liggen meer in de lijn van traprap en geven een variatie van rapstijl.

Halverwege ‘Raskit’ zakt het album wat in. De raptalenten van Rascal zijn op dat moment meer dan duidelijk, maar grime is een genre dat daarnaast veel moet hebben van de beats en instrumentals. Verschillende Amerikaanse producers werkten mee aan de plaat, en dat is te horen op nummers als ‘Business man’, ‘Boy n keep it dippin’ en ‘She knows wat she wants’. De productie is lichter en toegankelijker, en neigt veel meer naar hiphop. Het toont aan dat Dizzee Rascal zijn hitgevoeligheid niet verloren is, al voelt alles minder dwingend aan dan de agressieve grime die eerder tentoongesteld wordt.

Gelukkig komt hij weer boven water op ‘Everything must go’, waarin het uiterlijk vertoon van rijkdom afgewezen wordt. Een ironische sample van Boris Johnson die belooft om de scheiding tussen de haves en de have-nots in Londen tegen te gaan is het perfecte bruggetje naar ‘Slow your roll’. Over een beat, geïnjecteerd met een forse portie melancholie, blikt de rapper terug op zijn vroegere buurt en haalt hij uit naar de vastgoedmagnaten en de gentrificatie die in Londen alomtegenwoordig is.

‘Sick a dis’ zou een goeie afsluiter geweest zijn, maar jammer genoeg werden ‘Way i am’ en ‘Man of the hour’ niet geschrapt. De poppy song en g-funk hiphop zorgen ervoor dat ‘Raskit’ op een valse noot afgesloten wordt. Finaal blijkt dat Dizzee Rascal het niet kan laten om op een breder publiek te mikken, hoewel zijn sterkste kanten de snelle, vlijmscherpe beats over harde grimebeats blijven. Zijn zesde album voelt aan het eind van de rit net iets te lang aan om het volle uur even boeiend te blijven.