De dag na hun heftige passage in de Marquee-tent op Pukkelpop lieten Ethan Kath en nieuwbakken zangeres Edith Frances van Crystal Castles hun nieuwste creatie op de wereld los, in de vorm van een langspeler genaamd ‘Amnesty (I)’. Dat er veel fucked up stuff gaande is in de wereld anno 2016 is ook Crystal Castles niet ontgaan: met dit album willen ze al diegenen die strijden tegen de schending van mensenrechten hun volle steun geven door hun aandeel van de winst integraal aan Amnesty International te schenken. Mooi gebaar van de immer in obscure electroklanken grossierende Canadezen, die met ‘Amnesty (I)’ een troostende, weliswaar onstuimige, schouder bieden.

‘Amnesty (I)’ gaat ingetogen van start met ‘Femen’: zoals het de songtitel beaamt, wordt de luisteraar de nieuwe album ingeleid door een kerkelijk vrouwenkoor, met daaronder de typische, duistere Crystal Castles-synths waardoor we ons midden in een bad trip lijken te bevinden. Het wordt zo meteen duidelijk dat de band trouw blijft aan de gekende recepten wat betreft het genre en de sound: donkere synthpop, oftewel witch house. In schril contrast met de bedaarde opener staat het daaropvolgende ‘Fleece’ dat die snoeiharde, schelle trance biedt waar we op Pukkelpop nog zo veelvuldig mee geconfronteerd werden. Nieuwste aanwinst Edith Frances laat tijdens ‘Fleece’ voor het eerst haar stem gelden, volledig in de lijn met wat voormalige zangeres Alice Glass op vroegere albums liet horen. Zo kan het begin van een lp niet meer typerend zijn dan het begin van ‘Amnesty (I)’ voor Crystal Castles is.

Edith is vaker niet dan wel te verstaan door de vele trippy effecten die in de mix worden gegooid. Desondanks vormen ze een belangrijk element van Crystal Castles’ muziek, getuige de link naar de teksten die de band op z’n facebook-pagina plaatste in het bericht waarmee ze de release van het nieuwe album bekendmaakte. Zoals steeds zijn de thema’s op ‘Amnesty (I)’ duister, al lijken Ethan en Edith dit keer ook troostende woorden te willen bieden: vaak wordt er gezongen over pijn verzachtende verdovingsmiddelen, getuige het nummer ‘Chloroform’, maar ook in ‘Ornament’ (“Ignore all the things I’m obliged to / I’ll spend a century to console you”) en ‘Sadist’ (“It’s fine / You’re fine//You’ll be fine”) worden er zalvende beloftes bovengehaald. Zo draagt Edith’s stem niet alleen bij tot de hogere staat van trance waartoe Crystal Castles ons wil verroeren; ze geeft de muziek een extra emotionele dimensie die je in smartelijk gesnotter doet uitbarsten.

Het derde nummer ‘Char’ werd vooraf terecht als single gelost; het is het meest toegankelijke liedje op de plaat en blijft mede daardoor het langst hangen. De tweede single ‘Frail’ klinkt eerder vervangbaar, wat aangeeft dat het aantal songs met voldoende hitpotentieel (denk ‘Affection’, ‘Crimewave’, ‘Untrust us’ of ‘Not in love’ vanop eerdere releases) beperkt blijft op ‘Amnesty’, wat misschien wel het zwakke punt van de kersverse lp is. Bonustrack en buitenbeentje ‘Kept’, bestaande uit een verwarrend en psychedelisch geheel van samples vanop de Beach House-plaat ‘Bloom’, heeft samen met ‘Char’ dan nog het meeste kans uit te groeien tot een Crystal Castles-klassieker.

Op ‘Amnesty’ brengt Crystal Castles aan de hand van zijn o zo typerende obscure trancemuziek een ode aan zij die zich inzetten voor de rechten van de mensheid, waarmee Ethan en Edith een mooie, liefdadige en al even noodzakelijke boodschap willen verkondigen. Ze weten met dit album ongetwijfeld een gevoelige snaar te raken, al ontbreekt het aan enkele topsongs om ‘Amnesty’ ook muzikaal noodzakelijk te noemen.

Op 17 december komt Crystal Castles opnieuw naar België, meer bepaald naar de AB in Brussel. Info en tickets vind je hier.

Album verdeeld door Caroline.