Dutch Uncles maakten in het verleden indruk met hun atypische popmuziek. Laatste wapenfeit ‘O shudder’ liet ons hongerig naar meer achter – een honger die ‘Same plane dream’ helaas niet kan stillen.

Opener ‘Big balloon’ begint nochtans veelbelovend, met een aanstekelijke opgewektheid. Helaas gaan de volgende nummers snel vervelen door de constant aangehouden bombast. De opgejaagde drums overheersen en elk detail wordt opgeblazen, wat leidt tot een overweldigende muziekbrij.  Daardoor weet ‘Achameleon’ tussen al die overdaad de aandacht te trekken. De welkome bescheidenheid en invallende strijkers doen ons eventjes wegdromen.

De laatste drie nummers van het album maken veel goed. Dutch Uncles ontwaken uit een powernap en lijken hun energie te hebben teruggevonden. Het dansbare ‘Oh yeah’ doet denken aan Hot Chip, en ‘Sink’ zorgt ondanks de misleidende titel voor een opflakkering. Een schattig Hopla-deuntje wordt gecombineerd met 80s-klanken die vorige album ‘O shudder’ zo goed maakten. Afsluiter ‘Overton’ volbrengt z’n taak in stijl. Daarmee voelt het afsluitende trio aan als het langverwachte aankomen op het tropisch eiland na een vlucht die drie uur vertraging had.

Dutch Uncles schudden de referenties naar Talking Heads van zich af, en da’s geen goede zaak voor hen. ‘Same plane dream’ kampt, wanneer je het in één ruk uitzit, overduidelijk met een gebrek aan variatie. De Britten laten enkele kansen liggen, en wij blijven helaas op onze honger zitten.