Fixkes – Superheld: De nostalgie blijft van de partij

door Indiestyle

Het is een tijdje stil geweest rond de Fixkes. Sam Valkenborgh en de zijnen braken in 2007 door met de monsterhit ‘Kvraagetaan’, een lied dat duizenden Vlamingen ondertussen al foutloos kunnen meezingen. Later datzelfde jaar volgde de titelloze debuutplaat die nog twee singles opleverde (‘Ongelukkig’ en ‘Lievelingsdier’). In november 2007 behaalde dit album zelfs goud.

Ondanks de voor de hand liggende hoge verwachtingen is het vijftal uit Stabroek er toch in geslaagd een meer dan waardige opvolger te creëren. Zelfs na de eerste luisterbeurt zijn we al meer dan tevreden met het resultaat. Opener ‘Superheld’ kan je moeilijk in andere woorden omschrijven dan happiness, fun en joy. Je wordt er gewoon goed gezind van. Dat gevoel wordt voortgezet in ‘Hoekske af’, waar Sam het heeft over zijn non-utopische verwachtingen van een vrouw. Daarna volgt de eerste single ‘Rock-‘n-roll’ die bestaat uit een stevige riff, strakke baslijnen en het voornaamste element dat de Fixkes kenmerkt: alledaagse, droge teksten. De nostalgie is trouwens nooit ver weg – “ Wete nog toen da we rock-‘n-roll wilde zen? Ikke Sid Vicious, gij waart Iggy Pop of Kurt Cobain. Waar is den tijd? Waar is de rock-‘n-roll?”

In tegenstelling tot de meeste Belgische artiesten hebben de Fixkes geen hoge verwachtingen van hun carrière in de muziekwereld. Ze financieren hun albums zelf en trekken zich niet veel aan van kritiek. Dit heeft tot gevolg dat de kwaliteit van de plaat niet optimaal is maar deze rock-‘n-roll-houding wordt alleszins wel geapprecieerd.
Met Superheld zijn ze niet echt een nieuwe baan ingeslagen, al bewijzen ze wel meerdere genres aan te kunnen. In ‘Plakijzer’ en vooral het geniale ‘Dorpsstraat’ komt hun hip hop invloed aan de oppervlakte. In het eerstgenoemde voeren Sam en zijn broer Jan een café-gesprek over o.a. seks en oubollige woorden. Ook ‘LDVD-blues’ is een goed voorbeeld van een geslaagde poging om andere genres te spelen.

Goede liedjes schrijven is een kwaliteit die Sam Valkenborgh wel op zijn cv mag zetten. Afsluiter ‘Tijger’ getuigt van artistiek hoogniveau om bij weg te smelten. Het resultaat: een evenwichtige, volwassen plaat die gevarieerd en goed genoeg is om de ongelooflijke concurrentie van vandaag de dag te trotseren. We kijken er in ieder geval al naar uit om de superhelden nog eens aan het werk te zien op het podium.