Dat er een nieuwe langspeler van de triarchie Flatbush Zombies zat aan te komen, werd de laatste weken meer dan duidelijk. Verscheidene kortfilms, promoclips en een vroege release van de single ‘Headstone’ (inclusief imposante muziekvideo) toonden immers aan dat de hiphopgroep uit Brooklyn kosten noch moeite spaarde om ‘Vacation in hell’ aan te prijzen. Daarnaast bleek uit de omvangrijke tracklist dat verschillende collega’s uit gelijkaardige biotopen, gaande van Joey Bada$$ tot Denzel Curry, zich voegden tot het erelijstje. We mogen het tweede album bijgevolg dopen tot een groots overmoedig muziekproject. Er is namelijk sprake van een overdaad aan producties, en de verzoening tussen het hardere hiphopwerk en mainstream klinken niet altijd even logisch in de oren.

Bij het startschot laat Flatbush Zombies uitschijnen dat we te maken hebben met de horrorcore-esque sound van weleer. Veerboot ‘HELL-O’ brengt ons namelijk over de rivier Styx middels sinistere synths, een beukende bas en rauwe salvo’s van het drietal. Ook ‘M. bison’ en ‘Proxies’ vertoeven in dit spookachtig sfeertje, minus de verzwelgende bastonen. Lyricgewijs houden ze echter een weergaloze en kenmerkende flow in stand die raast van begin tot eind. ‘Facts’, waar Meechy Darko wordt bijgestaan door Jadakiss, doet het daarentegen met old school-deunen die de lyrische kwaliteiten nog meer naar de voorgrond schuiven.

Tijdens deze tocht door het vagevuur lijkt het alsof Flashbush Zombies deels zijn ziel aan Beëlzebub heeft verkocht door zich te verdiepen in de mainstream en het dulden van poppy refreinen – iets waar het trio op debuut ‘3001: a laced odyssey’ een diepe afkeer voor toonde. Menigmaal vinden r&b-riedels hun weg op ‘Vacation in hell’, een nieuwigheid die aanvankelijk nogal onnatuurlijk overkomt. Zo doet ‘Chunky’ het met zachte snaarstrelingen en getemperde r&b-intermezzo’s. Het in lo-fi gedrenkte ‘The goddess’, waar rapper en producer Dave B. op de koffie wordt uitgenodigd, heeft eveneens refreinen die tot hetzelfde hokje worden gerekend. Meechy Darko, die hier de spits afbijt, zijn brute stemgeluid is bijna onherkenbaar doordat hij danig bedeesd uit de hoek komt. Menig Flatbush Zombies-fan zou zelfs ‘Trapped’ niet eens beschouwen als een eigen productie.

Misser van het album is ongetwijfeld ‘Vacation’, waarin het refrein verzorgd wordt door niemand minder dan Joey Bada$$. Flauwe poprap zwaait hier de plak, wat een enorme afknapper moet zijn voor vele fans. Het is namelijk erg teleurstellend om dergelijke artiesten te vernoemen tussen de samenwerkingen terwijl de inbreng zo gering en voorgekauwd is. In ‘Crown’ wordt er even geleund richting Gorillaz, totdat Zombie Juice een plotse ommekeer maakt met driftige spits, wat het tot een rommelig hoop maakt. De verhoudingen in ‘Big shrimp’ zijn stukken beter omdat het prominente hiphopkarakter niet verloren gaat ondanks geautotunede zang.

Met in totaal negentien producties in het verschiet op ‘Vacation in hell’ is het nogal wiedes dat Flatbush Zombies, buiten de vertrouwde horrorcore en acid rap, nieuwe prikkels verwelkomt. Toch is het op z’n minst opmerkelijk dat de keuze uitgaat naar pop en r&b, dat dikwijls botst met de onkuise rap- en hiphoptonen waarvoor de groep bekend staat. ‘Vacation in hell’ voelt tevens niet zo evenwichtig en doordacht aan als zijn voorganger. Vermits wat snoeiwerk in de tracklist zou dat wel zo kunnen zijn aangezien verscheidene nummers aanvoelen als een uit een dozijn. Op vlak van lyrics willigt Flatbush Zombies wel de verwachtingen in door middel van donkere humor, onzedige snoeverij en verwijzingen.