In 2008 werd ondergetekende plots met verstomming verslagen. Een nieuwe EP van het op dat moment onbekende Fleet Foxes sloeg in als een bom. ‘Mykonos’ werd platgedraaid en het ongeduldige verlangen naar het debuutalbum werd enorm groot. Tegen het einde van datzelfde jaar kregen de harmonieuze vosjes hulde langs alle kanten. Hun authentieke geluid deed wegdromen naar de goede oude tijden waarin clichématige blitsheid met argwaan werd ontvangen en muziek pur sang de hitlijsten veroverde.
Anno 2011 brengt Fleet Foxes een tweede LP op de markt. De titelsong werd als eerste single vooruitgeschoven en deed ons al vermoeden dat ‘Helplessness Blues’ wel weer eens heel sterk uit de hoek zou kunnen komen. Vanaf de opener grijpt Fleet Foxes dan ook meteen bij de keel. De elementen die in hun vorige werk verweven zaten blijven steevast troef. Toch is ‘Helplessness Blues’ enigszins een kleine koerswijziging. Waar nummers als ‘White Winter Hymnal’ zich al na 2 luisterbeurten prijsgaven, geven de liedjes op ‘Helplessness Blues’ zich niet zo snel gewonnen. Pecknold stelt heel de plaat lang zijn huidige situatie in vraag. Tekstueel zorgt dit voor een veel persoonlijkere feel die we over de hele plaat voelen.
Echt in elk nummer valt er wel wat te beleven. ‘Battery Kinzie’ stuwt zich vlotjes naar de overwinning. ‘The Plains/ Bitter Dance’ werd zodanig volgepropt met klanken dat het zowaar psychedelisch wordt en ‘Someone To Admire’ is poeslief en weergaloos mooi. ‘The Shrine / An Argument’ is de vreemde eend in de bijt maar is gewoonweg geniaal te noemen. Het nummer verdeelt zich eigenlijk in drie aparte stukken. Het eerste laat horen dat ook de zang van Pecknold op deze plaat wat meer gevarieerd is. Wanneer hij zich ontdoet van de vocale perfectie en even schreeuwerig uit de verf komt kunnen we slechts op één woord komen: kippenvel. Het tweede deel laat wederom onze fantasie op hol slaan en laat grote vlaktes, avontuur en epische verhalen in onze hoofden spelen. De laatste 4 minuten valt alles weer stil en worden we gewaar dat Fleet Foxes met dit experimentele stukje nog wel voor verrassingen kan zorgen in de toekomst. ‘Grown Ocean’ mag het album op vrolijke wijze ten einde brengen en doet ons al verlangen naar Rock Werchter en Pukkelpop.
Zij die het vorige werk van Fleet Foxes appreciëren hoeven niet te twijfelen. ‘Helplessness Blues’ is één grote victory lap. Fleet Foxes maakt echte muziek, vergelijkingen met Neil Young en Simon & Garfunkel zijn niet gestolen. Een van DE platen van het jaar, zonder twijfel.