Frantic Flinstones – Freaked Out & Psyched Out: tonen hoe de jeugd zich moet misdragen

door Yanni Ratajczyk

Heb je al eens van psychobilly gehoord? Zo ja, dan klinkt de naam Frantic Flinstones je wellicht bekend in de oren. Deze Britse mannen timmeren al aan hun carrière sinds 1986 en stonden aan de basis van het genre. Na een heleboel LP’s, CD’s en singles krijgen we hun laatste album ‘Freaked Out & Psyched Out’ voorgeschoteld.

Natuurlijk proeven we direct van de originele ingrediënten die in psychobilly hun aanwezigheid opeisen: gejaagde gitaren, een onstuimige contrabas en een enthousiasme van enorm formaat maken een vlucht door ons gehoorstelsel. Het enthousiasme is echt de grootste troef van deze groep. Met de conversatie ‘Who’s That Girl? What Girl? That Girl!’ wordt de plaat ingezet met ‘Rock ‘n’ Roll Zombie’: een knaller van jewelste die een punkattitude laat horen die je eerder aan 20-jarige knapen zou koppelen dan aan de oude rotten van het vak.

Wanneer we na anderhalve minuut naar adem snakken krijgen wordt ‘Haunted’ in ons gezicht gesmeten. De heerlijke gitaar geeft deze song een ietwat zuiderse toets. Hierbij denken we aan de gipsypunk van Gogol Bordello. Plots wordt er een banjo bijgehaald en wanen we ons midden in een achtervolging in een Westernfilm. Deze song laat ons niet los en mag overduidelijk het hoogtepunt van de plaat genoemd worden. Rustigere nummers komen ook aan bod: zo wordt de slidegitaar erbij gehaald in ‘Banned From The Kotti’ en proberen de heren een bluesje uit hun mouw te schudden; iets minder overtuigend, maar zeker geslaagd. In ‘Room 404’ speelt de sax een rol en slaat het gezelschap aan het croonen, maar laten we zeggen dat dit niet echt hun sterkste kant is. Ook ‘Please Gimme Da Drugs’ klinkt een beetje langdradig.

Je hebt het door: wij zijn meer fan van de uptempo nummers. Geen paniek: ‘Paranoia’ en ‘My Girl Is Epileptic’ geven de zweetklieren weer carte blanche. Ook daar horen we het typische geschreeuw van de zanger. Juist, we hadden je nog niet verteld over de geflipte ‘Waaah’ die in bijna elk nummer zit. Naar het einde van de plaat toe bestaat de kans op een licht déja-vu-gevoel, toch vinden we het leuk wanneer zanger Chuck Harvey zijn keel goed openzet.

Dat de plaat eindigt met ‘Tongue’ vinden we jammer: meer dan twee minuten Duits gelal slaagt er niet echt in om ons te boeien. Toch beseffen we dat we een meer dan degelijk plaatje hebben opgezet waarin rasechte muzikanten tonen hoe de jeugd zich moet misdragen. Je gaat toch niet beweren dat je je heupen kon stilhouden?

Frantic Flintstones Facebook