De voorspellingen van Godspeed You! Black Emperor lijken uit te komen. Al van bij het ontstaan in 1994 geeft het postrock-collectief commentaar op politiek, maatschappij en medemens aan de hand van instrumentale schetsen van dystopische, post-apocalyptische toekomstscenario’s. “Daar eindigen we als er niets verandert,” leek drieëntwintig jaar lang de fundamentele boodschap te zijn. Deze zesde langspeler – de derde sinds de reünie in 2010 – schetst niet langer een toekomstbeeld. Het toont de wereld zoals ze nu is; lelijk, chaotisch, luid en om zeep. De waarheid heeft de Canadezen ingehaald.

‘Luciferian towers’ is het zachtste album dat GY!BE ooit componeerde. Het zalft meer dan het slaat, al zit er nog steeds vuur in de muziek. Deze keer kiest het collectief meer bepaald voor het vuur van verbondenheid. “More of us than them” is meer dan ooit het credo waar de groep zich achter schaart. De twee drieluiken ‘Bosses hang’ en ‘Anthem for no state’ bezweren als vanouds maar schoppen niet langer tegen de schenen. Het eerste trekt zich traag op gang, badend in het licht. Er gaat aanvaarding van uit – het is hoe het is. We fucked up. Dreiging loert echter om de hoek in het tweede deel, dat ons steeds sneller en venijniger meetrekt in z’n wervelwind. Het epische sluitstuk van ‘Bosses hang’ slaat echter doorheen de hypnose en dient als wake-up call. We moeten niet zomaar mee gaan en vooral niet opgeven. Met opgeheven hoofd moeten we denken aan hoe we uit deze rommelboel geraken.

‘Anthem for no state’ lijkt dezelfde verhaallijn te volgen. Het geheel begint mijmerend en intriest. ‘Pt I’ is makkelijk een van de meest aangrijpende stukken muziek die GY!BE ooit afleverde. Maar ook hier blijft de groep niet vastzitten in de tristesse. ‘Pt II’ voelt als iemand die je hand vast neemt, je diep in de ogen kijkt en zacht toespreekt dat je niet alleen bent in het omgaan met de rotzooi rondom je. Het voelt meer aan als wederopbouw dan destructie. ‘Pt III’ is er samen voor gaan, het beest in de ogen kijken en het verschalken. De gitaarlijnen doen denken aan de muziek van Ennio Morricone bij de legendarische face-offs in de Westerns van Sergio Leone. Spanning is voelbaar, de percussie bouwt op… Het nummer briest woest naar een episch einde met de schertsende viool van Sophie Trudeau in de hoofdrol. Een epische clash tussen goed en kwaad met een onduidelijke afloop. Het is het meest typische GY!BE-moment van de hele plaat en een gedroomd slotakkoord.

Tussen de twee triptieken in vinden we ‘Undoing a luciferian towers’ en ‘Fam/famine’, twee kortere drones die het collectief speciaal schreef voor de Kraterfront-herdenking die eerder dit jaar plaats vond in Heuvelland. ‘Fam/famine’ dient als intro op ‘Undoing’, hoewel ze op het album gesplitst en omgekeerd staan. De reden hiervoor zal, zoals veel bij GY!BE, onbekend blijven. Toch verdient het duo een vermelding want de dissonante drone ‘Undoing’ die voortkomt uit het trage ‘Fam/famine’ is een sonische weergave van het hedendaagse maatschappelijke landschap waarin een overvloed aan informatie zorgt voor het verval van de inhoud. De individuele instrumenten zijn amper te ontwaren uit de in het rond schoppende chaos die ze samen creëren. Soms zijn er raakvlakken en horen we twee lagen elkaar mooi overlappen. Meestal is het echter een lelijke brij van geluid. Zelfs die lelijkheid leidt bij Godspeed uiteindelijk tot een heroïsch slot waarbij het hoofdthema zich weet los te trekken uit de chaos en als een zon door de wolken breekt. Wederom kiest het collectief voor hoop als wapen…

‘Luciferian towers’ is het rustigste en tegelijkertijd meest politieke album van Godspeed You! Black Emperor sinds ‘Yanqui U.X.O.’ (2002). Mocht dat niet voelbaar zijn in de muziek, dan zeker aan de hand van de fenomenale liner notes die bij het album geleverd zijn. Daarin eist de groep onder andere vijf zaken: the end to foreign invasions; the end to borders; the total dismantling of the prison-industrial complex; healthcare, housing, food and water acknowledged as an inalienable human right; the expert fuckers who broke this world never get to speak again. Veel van die eisen zijn te herkennen in de muziek op het album én doorheen hun volledige discografie. Zolang Godspeed You! Black Emperor hun boodschap kan verkondigen, zullen ze dat blijven doen. Instrumentaal of in woorden maar altijd zonder compromissen.