Als een alles verwoestende orkaan raasde Aphex Twins ‘Syro’ zonet vanuit onze stereoboxen door de kamer. Het contrast met Groupers ‘Ruins’ dat we daarop lieten volgen kon amper groter zijn. Waar die eerste voor enkele rake uppercuts zorgt, zalft de laatste de veroorzaakte wonden. Noem het de stilte ná de storm.
Liz Harris, bezielster van Grouper, krijgt ons al jaren als geen ander muisstil met haar muziek. Ook deze keer slaagt de Amerikaanse daar feilloos in. Het is bovendien misschien wel haar meest pure, sobere en intieme plaat; meer dan een eenvoudige recorder en een piano op een verlaten locatie in Portugal waren er niet nodig om ‘Ruins’ te laten ontstaan. Aan de nummers werd trouwens niet gesleuteld achteraf, zo werd zelfs het bliepje van de microgolfoven op ‘Labyrinth’ niet weggeknipt.
Afsluiter ‘Made of air’ is de vreemde eend in de bijt. Als enige zag het niet het levenslicht in het zonnige Zuid-Europa, maar in het moederlijke huis van Harris. Het is een elf minuten durende parel die evengoed aan het brein van die andere ambientprinses Julianna Barwick had kunnen ontspruiten. Al wat eraan vooraf gaat is overigens van een even grote pracht. Als we dan al één favorietje moeten aanduiden – eigenlijk komt elk nummer daarvoor in aanmerking – is het dan toch ‘Call across rooms’, een bloedmooi stukje muziek waarbij zachte pianoklanken en een bezwerende fluisterstem tegen elkaar aanschurken.
‘Ruins’ is het resultaat van Harris’ dagelijkse wandelingen door een desolaat stukje Portugal en dat gevoel van verlatenheid heeft ze heel sterk weten te vertalen in haar muziek. Het is het soort album om in het donker op bed te gaan beluisteren wanneer het gejaagde leven je wat te veel wordt en het tijd is voor een moment van stilte en rust.
Album verdeeld door Kranky
