Het is alweer meer dan 10 jaar geleden dat Herman Brood zichzelf naar de eeuwige jachtvelden van de rock ‘n roll sprong. Op 11 juli 2001 besliste Brood dat het welletjes was geweest en wierp hij zijn tengere lijf van de Amsterdamse Hilton. Daarmee kwam er een eind aan het leven van één van de meest spraakmakende publieke figuren in de Nederlandse geschiedenis. En wat voor een leven: muzikant, kunstenaar, acteur, filmmaker maar vooral bekend als groot liefhebber van al wat nog maar in de buurt kwam van drank en drugs. Ideaal schoonzoonmateriaal was ie daarom nooit, een interessant figuur des te meer. De nationale knuffeljunk, zoals ze hem in zijn vaderland wel eens liefdevol durfden noemen, was nog voor zijn dood een legende en sindsdien is daar weinig aan veranderd.
Het valt wel op dat het sinds zijn dood rustig is gebleven rond de muziek van Brood. Weinig reissues of onuitgegeven nummers, en zulk een serene houding van de nabestaanden kunnen wij alleen maar toejuichen. Zijn laatste levensjaren wijdde Brood dan ook zo goed als volledig aan zijn schilderijen: composities gekenmerkt door felle kleuren, Brood was kleurenblind, en grote letters. Hij verdiende er tijdens de jaren 90 een aardig centje mee en zoals dat vaker gaat, vliegen zijn doeken sinds zijn dood als bitterzoete broodjes over de toonbank. Nu is er dus de live-captatie van twee optredens die Brood, uiteraard samen met His Wild Romance, deed voor Rockpalast, voor de gelegenheid gegoten in de vorm van een dubbel-cd en dvd.
Het eerste dateert van 1978 en is Herman Brood & His Wild Romance op z’n best. Ergens halverwege de jaren 70 nam de carrière van Brood, na een decennium van bescheiden successen, een rotvaart. Een echte household name werd hij nooit, maar tweede helft jaren 70 was hij toch een veel- en graag geziene gast op mening podium in het clubcircuit. Uiteindelijk leidde dat in 1978 tot een optreden voor Rockpalast. In die pre-videotijden was Rockpalast, van de Duitse openbare omroep WDR, zowat het enige TV-programma waar een muziekminnende Europeaan zijn groepen live aan het werk kon zien. Het was voor een artiest of band het bewijs dat men goed bezig was. We zien een Brood aan het werk vol zelfvertrouwen. Met ‘Saturday Night’ had hij rond die periode een dikke hit te pakken en ook hier fungeert die als hoogtepunt. De cover ‘Waiting for My Man’ van Velvet Underground is ook geslaagd. Het wordt door His Wild Romance in een (nog meer) paranoia jasje gestoken. Brood zingt alsof hij kennis van zaken heeft en daar durven we niet aan twijfelen.
Deel twee is het optreden van Brood voor Rockpalast in 1990. Zijn hoogdagen als muzikant zijn dan al even voorbij, en twaalf jaar drugs- en drankmisbruik hebben duidelijk hun tol geëist op de helderheid van de zanger. Muzikaal zit het allemaal nog wel strak maar het toont vooral aan hoe diep Brood gegaan is sinds die hoogdagen in de seventies.
Herman Brood is een figuur waar nog veel inkt zal over vloeien. Verguisd door velen om voor de hand liggende redenen, maar ook een voorbeeld voor zovele anderen. Gelijkgezinden die ook moeite hadden om zich aan te passen in de maatschappij. Voor hen was Herman Brood iemand die zelf het heft in handen nam en besliste welke maatschappij hij bewoonde, dwars van alle normen en standaarden. Maar ook voor toekomstige generaties zal zijn getormenteerde ziel soelaas en troost brengen. En deze dubbelaar en dvd vormen een mooie aanvulling op het indrukwekkende nalatenschap van die excentrieke Nederlander.