Het betere dutjeswerk met ‘In dreams’ van Owen Derrick

door Mattias Goossens

Wordt Owen Derrick alsnog ambitieus? Veel is er nog steeds niet geweten over de jonge Brit, maar behalve op Soundcloud en Bandcamp is hij met ‘In dreams’  voortaan ook te beluisteren op Spotify. Zelf ziet hij het als zijn eerste volwaardige debuut, nadat hij eerder losse flodders vol deathcore, ambient en hiphop uitbracht. Op zijn debuut houdt hij het resoluut bij één stijl, die dreampop met chillwave versmelt.

Die genrekeuze verschilt op zich nauwelijks van Bandcampdebuut ‘Anonymous safari’ uit 2015. Daarnaast keren enkele vormelementen terug: stemvervorming, een doorgedreven lo-fi klank en retro sfeertje. Het grote verschil is dat Owen Derrick nu meer gefocust klinkt – voor zover dat gaat binnen de esthetiek van het genre. In ‘Be me’ laat hij bijvoorbeeld zijn stem de hoogte in schieten om de melodie extra kracht bij te zetten. Hij hanteert doorheen het album naadloos en onopvallend dat soort trucjes, en zodra je erop begint te letten slorpt hij steeds gretiger je aandacht op. Het is nochtans heerlijk wegdromen met deze plaat.

Mac Demarco en Unknown Mortal Orchestra zijn nooit ver weg, maar Owen Derrick toont meer te zijn dan die voor de hand liggende referenties. ‘Kelle’ zou dankzij die vintage synthesizer niet misstaan op de soundtrack van ‘Drive’ of ‘Stranger things’, terwijl het afsluitende titelnummer een ongebruikt idee van Connan Mockasin zou kunnen zijn. Derrick combineert al die invloeden tot een eigen geheel, dat een half uur lang blijft boeien. Hier en daar klinkt hij nog een tikkeltje voorspelbaar (‘You kiss by the book’), maar wanneer hij het dromerige inruilt voor het stevigere in ‘I love it when you that’, dan vat die titel meteen onze reactie samen. Net wanneer je steeds meer languit in de zetel begon te liggen, recht hij je rug weer even.

Owen Derrick stapt uit de digitale schaduw en toont zich met ‘In dreams’ klaar voor een publiek. Hopelijk vindt hij het. En om op de openingsvraag te antwoorden: ambitieus is dit debuut niet, wel een knap uitgevoerde stijloefening die zowel op de voor- als achtergrond overeind blijft.