‘…Ya Know?’, het tweede postume solo album van Joey Ramone, schetst een eerlijk, voor buitenstaanders soms onverwacht, af en toe humoristisch, veelal ontroerend, en bovenal optimistisch portret van deze legende van de Amerikaanse punk; met dank aan broer Mickey Leigh. Een jaar nadat Joey in 2001 een langdurige strijd tegen lymfeklierkanker verloor, verscheen ‘Don’t Worry About Me,’ een zelfgeschreven afscheidsrede annex testament. Nu, nog eens tien jaar later, stelde muzikant en auteur Mickey Leigh Hyman, die zich sinds het overlijden van Joey ontfermt over diens nalatenschap en zijn geest tracht levend te houden voor latere generaties, het muzikale equivalent van een fotoalbum samen. Hij ging aan de slag met onafgewerkt demomateriaal, zocht met zijn broer bevriende muzikanten bij elkaar om de ontbrekende instrumenten in te spelen, en nam een handvol producers onder de arm. Zo slaagde hij erin een volwaardige, 15 nummers tellende langspeler af te leveren, waarmee hij een zo goed mogelijk beeld wil schetsen van het muzikale leven van Joey buiten de reeds voldoende gedocumenteerde Ramones, al hangen ze ook nu wel ergens op de achtergrond rond.
De toon wordt gezet door ‘Rock ‘n Roll Is the Answer,’ een meezingrocker van formaat die zich tekstueel op bekend Ramones territorium bevindt. Het is niet het enige nummer waarop de man die weigerde op te groeien thematisch teruggrijpt naar de vroege adolescentie. Terwijl hij het hier heeft over een puberale drang om buiten het juk van zijn ouders ongebreideld uit te gaan, grijpt hij later op het album, onder andere op ‘21st Century Girl’ (van backings voorzien door Joan Jett), meermaals terug naar het soort highschool verliefdheden waar hij van in het begin van zijn carrière een patent op had. Eén van Joey’s sterke punten is dat hij dit alles naar een universeel gevoelskader weet te transponeren, waardoor hij met zulke onderwerpen geloofwaardig kan blijven overkomen. Louter muzikaal valt meteen op dat de gejaagdheid van de Ramones heeft plaats gemaakt voor een meer standaard rock aanpak. Vooral qua spirit is op ‘…Ya Know?’, getiteld naar Joey’s favoriete stopwoord, de punk nog sluimerend aanwezig; toch hebben we hier eerder te maken met een poprockalbum met uitstapjes naar rockabilly, soulvolle country en akoestische folk. Het nummer dat zich het meest ver van het Ramones bed bevindt is het aan Harry Belafonte herinnerende, zonnig Caraïbisch aandoende ‘Make Me tremble.’
Wie het eerder zou ontgaan zijn, kan nu niet anders dan vaststellen wat een expressief en veelzijdig zanger Joey wel was. Door het minder drukke tempo komt zijn stem immers beter tot haar recht dan ooit, hoewel hij ook vroeger de invloed van zijn geweldig oor voor melodie gecombineerd met een voorkeur voor jaren ’60 pop de Ramones binnensmokkelde. Joey heeft zich namelijk nooit helemaal laten vangen in het punkkeurslijf dat Johnny Ramone hun band wilde opdringen. Hij stak zijn liefde voor motown en flowerpowerpop niet onder stoelen of banken, en heeft steeds zelfs de allersnelste Ramones punk voorzien van uiterst cachy popzanglijnen. Niettemin zag hij zich enigszins beperkt door het genre, en had hij na het uiteenvallen van de Ramones in 1996 een solo-carrière voor ogen waarin hij helemaal zijn eigen ding kon doen. Anno 2012 verschaft ‘…Ya Know?’ ons een beter zicht op de richting die hij indertijd wilde inslaan.
We krijgen een gevarieerd, nauwelijks gedateerd, goed geproduceerd album te horen, dat ondanks het vele knip- en plakwerk uitermate coherent en fris overkomt. Een grote pluim op de hoed van Mickey Leigh van wie je de liefde die hij in dit werk heeft gestoken haast tastbaar aanvoelt. Vanuit het hiernamaals knikt Joey ongetwijfeld instemmend, en trekt hij for old times’ sake een blik bier open alvorens er nog een pogo tegenaan gooien, …ya know?