Een nieuwe plaat onder de arm hebben: voor de meeste artiesten is het lang ploeteren, voor King Gizzard & The Lizard Wizard was het twee jaar geleden #wokeuplikethis. Liefst vijf albums lieten de Australiërs in 2017 op de wereld los. Ter volledigheid, en omdat we stiekem ook wel trots zijn er geen enkele gemist te hebben: ‘Flying microtonal banana’, ‘Murder of the universe’, ‘Sketches of Brunswick East’, ‘Polygondwanaland’ en ‘Gumboot soup’. King Gizzard toonde zich tijdens die vijfkamp weliswaar geen koning Midas, maar saai, dát werd het nooit. Na een jaartje afkicken vond de band het tijd voor een vers shot studiotijd, en het resultaat heet ‘Fishing for fishies’.

Ondanks die titel blijkt er geen pescotariër verloren te zijn gegaan aan King Gizzard: “Fishing for fishies/don’t make them feel happy/or me neither/I feel so sorry for fishies/It seems like cruelty to me/You ain’t hungry, leave them be” klinkt het in de heerlijke, naar zonnecrème geurende titeltrack. Een ander zeegerelateerd probleem wordt op even verderlichte wijze aangekaart in een uitgelaten ‘Plastic boogie’, dat kans maakt op het beste (en enige?) anti-plasticsoepnummer uit de muziekgeschiedenis – een anthem waarvoor Boyan Slat, durven we wedden, geheid het openingsfeest van z’n Ocean Cleanup had uitgesteld. Een boodschap brengen zonder boodschapperig te zijn, het is een dunne koord die de groep uiterst elegant bewandelt.

Terwijl aan Gizzard-platen doorgaans een hoek of twee ontbreekt, klinkt ‘Fishing for fishies’ opvallend geijkt. De teksten schieten nog steeds alle kanten uit, van onnozel gefilosofeer in ‘The bird song’ (“To a bird, what’s a plane?/a shiny flying elephant”) tot obscure bijendodende parasieten in ‘Acarine’, maar puur muzikaal zou veel van deze plaat de radio kunnen halen. Zo ook de andere songs die zich na ‘Plastic boogie’ aan boogie rock wagen. In een aanstekelijk ‘Cyboogie’ trekt zanger Stu Mackenzie het binaire register van z’n stem open voor een relaas over een depressieve robot, en hádden we dat verende tempo vroeger maar gehad op bieptests: de vernederingen, ze waren ons bespaard gebleven. ‘Boogieman Sam’ mag dan weer pronken met een geweldige groove.

Het overige deel van het album klinkt urgent noch overbodig. ‘This cruel millennial’ holt wat achter de eerder vermelde rocknummers aan, ‘Real’s not real’ is korrelig zonder echt edgy te worden, terwijl een strak ‘This thing’ bij momenten een upbeat interpretatie van Canned Heats ‘On the road again’ lijkt te brengen. ‘Acarine’ leunt met z’n dreigende, nerveuze sfeertje dichter aan bij ouder werk als ‘Polygondwanaland’, en vervelt op het einde zelfs tot trance.

Fans van King Gizzard & The Lizard Wizard die uitkeken naar een nieuw doldwaas psychedelisch avontuur, zullen na ‘Fishing for fishies’ wat op hun honger blijven zitten. Het veertiende album van de Australiërs is immers hun meest toegankelijke, maar toegankelijk van de goeie soort: zonder verlies van de bands kenmerkende fantasie en zelfrelativering. Een vis om niet meteen terug in het water te gooien.

King Gizzard & The Lizard Wizard speelt 8 oktober in een uitverkochte Ancienne Belgique.