King Khan And The Shrines – Idle No More: Buitenaardse garagesoul

door Ziggy Adriaensens

King Khan and The Shrines is al 12 jaar één van de favoriete bands van ondergetekende, onterecht onbekend bovendien. Wij konden dan ook geen vreugdesprongetje en kreetje onderdrukken toen we hoorden dat ze na 6 jaar nieuw materiaal gingen uitbrengen. Op die nieuwe plaat, ‘Idle No More’ genaamd, slaan ze eveneens een andere muzikale weg in. De heren maakten altijd al soulvolle garage maar gaan hier nu zo ver in dat we beter kunnen spreken van garagesoul.

King Khan And The Shrines Idle No More

Openingsnummer ‘Born To Die’ dient als aanhef voor de elf die nog volgen. Een galmende gitaar wordt halverwege vervangen door een steeds sterker wordende blazerssectie die ons meeneemt naar de climax die een stille dood sterft. Dit blijkt echter misleidend want vanaf dan volgt een aaneenschakeling van hoogtepunten die niet meer eindigt. Single ‘Bite My Tongue’ zet de toon. Khan laat zich inspireren door revolutionaire soul uit de jaren 70 en vermengt deze met garagerock, psychedelica en een snuifje jazz. Dat lijdt tot een hypnotiserende cocktail die je aandacht vasthoudt tot de laatste seconde.

Op ‘Thorn in Her Pride’ geeft de groep eerst het woord aan een bende strijkers alvorens de soul weer de bovenhand neemt. De “pa-pa-pa-pa’s” geven het refrein bovendien een enorme catchy feel mee. ‘Luckiest Man’ is Khans antwoord op de moeilijke periode die hij achter de rug heeft terwijl hij in de donkere ballad ‘Darkness’ zijn demonen nog een laatste keer geselt. Wanneer hij ‘There is darkness in every inch of my vains’ zingt, voelen wij haast de zuurstof uit de ruimte trekken.

De rest van de plaat trekt zich van deze donkere zijde echter niets meer aan en grossiert eens te meer in aanstekelijke melodieën en refreinen. Op ‘Pray for Lil’ neemt een vrouwenstem het over, ondersteund door een melancholische gitaar die van ver aan The Raveonettes doet denken. ‘So Wild’ is ons absolute hoogtepunt en lijkt een liefdeskind tussen Charles Bradley en The Black Lips. ‘Yes I Can’t’ is dan weer een meer dan geslaagd antwoord op de beroemde woorden van Obama terwijl de tekst van ‘I Got Made’ een schaamteloos hedonisme verraadt.

Heel af en toe word je als mens meegezogen in een ervaring die zich op een hoger bestaansniveau afspeelt. Het is een gevoel van intens geluk en het kan nooit lang genoeg duren. Wel, vorige week viel de oplossing hiervoor zomaar in onze brievenbus. Getekend, King Kahn And The Shrines.

King Khan and The Shrines spelen dit weekend in Vlieland (Into The Great Wide Open Festival, 06.09, info & tickets).

Website King Khan and the Shrines

Verdeeld door Konkurrent