Kyla La Grange – Ashes: zoektocht naar een eigen stijl

door Lindsey De Laet

De laatste jaren is er een echte boom van vrouwelijke singer-songwriters uit Groot-Brittannië en andere landen, denk maar aan Ellie Goulding, Florence and the Machine, Jessie Ware, Lianne La Havas of Lana Del Rey. Nu kunnen we ook Kyla La Grange toevoegen aan deze lijst. De Britse deerne met Zuid-Afrikaanse roots bracht in 2012 haar debuutalbum ‘Ashes’ uit, dat nu ook officieel te koop is in België en Nederland.

‘Ashes’ opent met het overweldigende ‘Walk Through Walls’. Overweldigend in die zin dat het net iets té is. Te druk, te dramatisch. Wie niet van dit laatste houdt, legt de cd best al aan de kant. Melodrama is het handelsmerk van ‘Ashes’, zowel op lyrisch als op vocaal vlak. Op sommige momenten herinnert Kyla’s hese stem in ‘Walk Through Walls’ aan die van Florence Welch.

La Grange put vaak uit haar persoonlijk leven, waar het precies allemaal kommer en kwel is wat de klok slaat. Ondanks de mistroostige thema’s blijven haar nummers doordrongen van een tastbaar gevoel van hoop. Zo ook in ‘Courage’, het tweede lied op de cd. ‘I Could Be’ is de eerste song die enigszins kan bekoren. Minder pop, meer folk en veel rustiger en ingetogener dan de twee vorige. Ook ‘Heavy Stone’, een andere uitschieter op het album, volgt deze trend.

Een mooi voorbeeld van La Granges veelzijdigheid is ‘To be Torn’, waar het even lijkt alsof we naar een 21ste eeuwse Kate Bush aan het luisteren zijn. Deze ballade bouwt langzaam op, met op het toppunt van het crescendo een explosie van emoties. Het lijkt bijna alsof La Grange elk moment spontaan in tranen kan uitbarsten. Het emotionele ‘To be Torn’ wordt verrassend genoeg gevolgd door een nummer met een hoger popgehalte, namelijk ‘Vampire Smile’, dat eerder al uitgegeven werd als single. “I’m gonna get so drunk on you and kill your friends. Then you’ll need me and we can be obsessed”, zingt La Grange. Niet alleen de titel, maar ook de lyrics laten weinig aan de verbeelding over. Vreemd genoeg klinkt de zangeres met haar nasale stem in het begin van dit lied eventjes alsof ze familie van Julia Stone is. Met ‘Vampire Smile’ lijkt ze te willen meedrijven op de vampierenhype van de laatste jaren. Helaas is bloedzuigen, in nasleep van het Twilight tijdperk, tegenwoordig net een iets minder hip tijdverdrijf.

Eindigen doet ‘Ashes’ met ‘Lambs’, dat geheel in de stijl van de voorgaande songs ligt. Na even wachten word je beloond met ‘Sympathy’, de hidden track. Kyla La Grange speelt hier al haar troeven uit: haar aparte stem, haar vermogen nummers rustig en ingetogen in te zetten om vervolgens de muziek te laten aanzwellen tot een climax van emoties en bewogenheid en tot slot met een mijmerende noot af te sluiten. Het doet nagenieten en laat je ietwat verweesd achter, meer willend. Zeker het wachten waard.

‘Ashes’ is een zeer divers album van een veelzijdige artieste, maar grijpt nog net iets te vaak terug naar het geluid van La Granges voorgangsters zoals Florence Welch, Kate Bush, Stevie Nicks en Björk. Het album lijkt een zoektocht naar een eigen stijl. Jammer is ook dat La Grange het vooral moet hebben van haar stem en de emotie die die voortbrengt, en minder van haar teksten. Die lijken vooral in dienst te staan van de manier van zingen en slagen er niet in een grote impact na te laten, terwijl ze dit het merendeel van de tijd wel verdienen.

Kyla La Grange website

Verdeeld door Sony Music