Laura Marling – A Creature I Don't Know: vastberaden en passioneel

door Indiestyle

Op tijd en stond beluister je een artiest die je meteen bij de keel grijpt. Vaak is het niet uit te leggen waarom melodieën zich onmiddellijk een weg naar je hart banen. Toen ondergetekende drie jaar geleden wat zat te MySpacen, stootte hij plots op de piepjonge Laura Marling. Haar door emotie doordrenkte stem beklijfde onmiddellijk en de folk tunes hielden ons om een onverklaarbare reden in hun greep. Toen we hoorden dat de Britse amper een jaar na haar vorige album al met een derde LP zou komen, was onze aandacht dan ook meteen getrokken.

Anno 2011 beleefde Miss Marling nog steeds maar 21 lentes. Ze is een vrouw in volle groei en dat komt ook in haar muziek tot uiting. Hoezeer we ook fan zijn van haar eerste plaat, kunnen we niet ontkennen hoeveel vooruitgang ze heeft geboekt op luttele jaren tijd. Ze klinkt vastberaden, passioneel en voelt zich duidelijk op haar plaats. ‘A Creature I Don’t Know’ luistert zo fijn weg dat je er op het einde van de rit in zou willen blijven steken. Dat komt voornamelijk door het tempo dat ze sluw op en neer laat slaan als een ongetemd paard. Vaak vergalopperen dit soort folkplaatjes zich. Marling is echter slimmer dan dat. ‘I Was Just a Card’ is hier een goed voorbeeld van. Elke tempowisseling klopt. Ze weet perfect wanneer er een instrument kracht moet bijzetten of net van het toneel hoort te verdwijnen. ‘Don’t Ask Me Why’ en ‘Salinas’ gaan naadloos over in elkaar en laten wat zeemzoetigheid over de luisteraar heen dwarrelen, dit met een rijke instrumentatie en ondersteunend koor op de achtergrond. Elk nummer is zo goed uitgewerkt dat het een lust is om het te ontleden.

‘The Beast’ is een beest van een nummer. Na een dreigend intermezzo ontbindt het haar duivels. We hebben Laura Marling zelden zo ruw en krachtig gehoord. Onbewust vragen we ons af wat deze vrouw pakweg binnen tien jaar teweeg kan brengen voor het folkgenre. ‘Rest in the Bed Of My Bones’ laat een klein smetje achter op een sterk geheel. Op ‘Night After Night’, een persoonlijk lied over verloren liefde, horen we Marling dan weer op haar sterkst. Het is soms moeilijk te ontwaren waar haar songs precies over gaan. De persoon Marling blijft een vraagteken voor ons. Toch lijkt ze exact te weten welke richting ze uit wilt gaan. Die zelfzekerheid straalt ze althans zeker uit.

Al wie van folk houdt hoeft niet te twijfelen. Deze plaat moet je beluisteren. Ondanks haar jonge leeftijd steken de nummers zowel individueel als in geheel zéér goed ineen. Ze weet perfect te doseren en dat geeft blijk van maturiteit. We houden je in de gaten, Laura Marling!

Laura Marling live zien kan op 03.11.2011 samen met oa Cults en James Blake op het Festival Les Inrocks in L’Aéronef te Lille – info & tickets

Laura Marling website

Album verdeeld door V2