Met het charmant getitelde ‘ALL BITCHES DIE’ verscheen Lingua Ignota in 2017 voor het eerst op onze muzikale radar. Het muzikale project van de klassiek geschoolde Kristin Hayter wist ons meteen van onze sokken te blazen door z’n combinatie van helse noise en neoklassieke invloeden. We waren dus razend benieuwd om te weten wat de volgende stap in haar carrière zou worden, en met ‘Caligula’ krijgen we op die vraag eindelijk een overtuigend antwoord.

‘Caligula’ is een album van contrasten. Ten eerste heb je de botsing van enerzijds de soms bijna lieflijke neoklassieke stukken en anderzijds de overweldigende industriële noise die in flarden te horen is. Ten tweede is er de stem van Hayter zelf, die schippert tussen indrukwekkende operazangen en hels gekrijs. Ten slotte is er de inhoud. De tracklist waarbij alle nummers in all caps geschreven zijn kan sowieso al erg schreeuwerig overkomen, en songtitels als ‘IF THE POISON WON’T TAKE YOU MY DOGS WILL’ of ‘SORROW! SORROW! SORROW!’ zullen wellicht niet gelauwerd worden wegens hun subtiliteit. Daartegenover staat dat het album een haast eucharistisch karakter heeft en even vaak eerder een viering van alle pijn en verwoesting is dan een klaagzang. Deze combinatie van extremen heeft een resultaat dat even grotesk is als de Romeinse keizer waar het naar vernoemd is.

Openingstrack ‘FAITHFUL SERVANT FRIEND OF CHRIST’ opent het album op een zeer expliciet kerkelijk manier. Hayter bezingt hoe het licht moet wijken voor de eindeloze nacht en maakt zo meteen duidelijk dat het hier niet om een opbeurende plaat gaat. Na deze relatief ingetogen intro laat de plaat met ‘DO YOU DOUBT ME TRAITOR’ voor de eerste maal zijn ware gelaat zien. Het zwaarmoedige epos wordt ingeleid door diepe, barokke pianoklanken en bouwt slepend op naar intense, schreeuwerige uitbarstingen. In de tekst bespreekt ze een ongezonde, manipulatieve relatie tussen een meester en een onderdaan. Het eerste deel wordt vanuit het perspectief van de dominante persoon beschreven, daarna beschrijft de onderdanige persoon hoe ze ten onder gaat aan de psychologische mishandeling (“How can I break you?”). Wetende dat Hayter ooit zelf slachtoffer was van huiselijk geweld snijden de woorden extra diep.

‘BUTCHER OF THE WORLD’ draait vervolgens de structuur helemaal om. Het nummer begint met een barok crescendo van imposant trompetgeschal en demonisch geschreeuw, waarna in de tweede helft enkel een desolate geluidsruïne overblijft. ‘MAY FAILURE BE YOUR NOOSE’ is dan weer een manische symfonie der verwoesting, waarbij de haast frivole toon waarop Hayter “everything burns down around me” minstens even angstaanjagend werkt als de momenten waarop ze haar keel volledig open zet. Gelijkaardig is de luchtige manier waarop “kill them al” gescandeerd wordt in ‘SPITE ALONE HOLDS ME ALOFT’. Lingua Ignota weet niet enkel te imponeren met overweldigende geluidsmuren, maar weet eveneens weerzinwekkendheid te vinden in de kalmte.

In ‘SORROW! SORROW! SORROW!’ vindt Hayter twijfelachtige troost in het feit dat alle zorgen in de dood voorbij zullen zijn. “God alone knows my sorrow” klinkt het, pijnlijk implicerend dat er geen sterveling op aarde is waarbij ze haar hart kan luchten. Zo wordt eveneens het eucharistische motief dat doorheen de plaat loopt aangehaald. ‘IF THE POISON WON’T TAKE YOU MY DOGS WILL’ begint met weemoedig “Kyrie eleison” gezang en ‘DAY OF TEARS AND MOURNING’ opent met een orgelspel waardoor we ons effectief in een misviering wanen. In afsluiter ‘I AM THE BEAST’ spreken Rouw en Pijn zelf en smeken ze om nog een laatste maal om aanbeden te worden. Op ‘Caligula’ worden alle negatieve gevoelens opgeheven tot goddelijke en daardoor onontkoombare entiteiten. Je kan eraan ten onder gaan, of je kan alles aanvaarden en deelnemen aan de viering.

‘Caligula’ is een emotionele uppercut. Het album spreekt constant over gevoelens als pijn en rouw en voor hoop is er geen plaats. Met z’n speelduur van meer dan een uur kan het zo al snel een uitputtende ervaring worden om deze plaat een draaibeurt te geven. Het is dan ook een album geworden waarvoor je echt wel in de stemming moet zijn, want als je op een zonnige middag even wat muziek wil opleggen is dit niet bepaald een geschikte plaat om even uit je kast te toveren. Wanneer je echter in de juiste mood bent is er maar weinig intensere muziek uitgekomen dan het bad vol weemoed waar Lingua Ignota je vol overtuiging in onderdompelt.