Wat doe je wanneer de frontman van je succesvolle band beslist om even een album op te nemen met een zijproject en daar uitvoerig mee te toeren en jij en je broer dus even zonder werk zitten? Makkelijk: je start je eigen zijproject. Dat is exact wat de broers Devendorf (de ritmesectie van The National) deden toen Matt Berninger EL VY in het leven riep. Samen met multi-instrumentalist Ben Lanz (Beirut, Sufjan Stevens, The National) trokken ze zich twee dagen terug in een kerk in Cincinatti om een psych-progplaat op te nemen.
Het resultaat daarvan valt te beluisteren op het self-titled debuut van hun project LNZNDRF. De naam is een samentrekking van de achternamen van de hoofdrolspelers en dient uitgesproken te worden als ‘Lanzendorf’. Het album opent uiterst degelijk met een 7 minuten lange instrumentale trip. Eerst wordt er twee minuten gespeeld met delay en feedbackeffecten alvorens een strakke drumbeat en bezwerende baslijn ‘Future you’ overnemen. Scott en Bryan Devendorf spelen respectievelijk bas en drum dus het was natuurlijk te verwachten dat het album vooral op die elementen zou focussen – de helft van de plaat bestaat uit instrumentale nummers.
Die instrumentale start maakt ons nieuwsgierig naar meer. ‘Beneath the black sea’ gaat verder waar ‘Future you’ eindigde en is eveneens opgebouwd rond een gelijkaardige drumbeat en kordate baslijn. Gitaar en piano zorgen voor wat bovenbouw en jawel, er komt deze keer wel zang aan te pas. Opvolger ‘Mt storm’ is er nog eentje met zang, al slaagt de falset er nooit echt in om te imponeren, evenals de zwakkere, weinig inspiratievolle instrumentatie. De eerste twijfels steken bijgevolg de kop op.
‘Kind things’ helpt daar niet echt bij. De drumlijn hoorden we al drie keer, de artsy-fartsy gitaarriedeltjes klinken te hol en de falsetstem valt wederom te zwak uit. Het begint op te vallen dat deze plaat het resultaat is van losse jamsessies. En hoewel het refrein bij een eerste luisterbeurt nog “leuk” en “meezingbaar” klinkt, vervloeken we het na meerdere luisterbeurten. Instrumentaal gaat het hen beter merkbaar beter af, bijvoorbeeld in ‘Hypno-skate’. Het gebrek aan inspiratie doorheen de nummers begint wel stilaan pijnlijk te worden. De drums van Devendorf zijn telkens een doorslagje van elkaar en ook de begeleidende baslijnen van zijn broer missen variatie. Zelfs de extra lagen die met gitaar en synths worden aangebracht kunnen de onderlinge gelijkenissen niet maskeren.
Even herbronnen met een interlude dan maar. Het proggy ‘Stars and time’ klinkt alvast anders dan wat vooraf ging, al blijft het een opvullertje van een dikke minuut. Op ‘Monument’ verliest de band ons helemaal. Opeens vertrouwt de vocalist op auto-tune terwijl de trage song opbouwt naar een onbestaande climax. Enige inspiratie is zoek – er is muziek, meer niet. De afsluiter blijft als laatste hoop over, en begint wederom met de ondertussen bekende drumlijn. Gelukkig gebeurt er in de marges wat anders. De combinatie van repetitieve synths met een dissonante gitaarpartij creëert een onheilspellend sfeertje en wanneer de groep na tweeënhalve minuten zijn focus verlegt naar de synthesizer komt het eigenlijk nog helemaal goed. Die drumlijn die ons in het begin deed vloeken heeft ons nu in de ban en we raken alsnog mee in de trip. Maar dan, na een kleine vier minuten, onthoofdt de band zijn eigen werk om te verzanden in een soort van wall of sound. Die valt echter te zwak uit om ooit met die bewoordingen geëerd te worden. Ze waren beter nog een minuutje doorgegaan op de spacy vibe die ze vast hadden. Gemiste kans edoch geen half slecht nummer.
En dat laatste zinnetje kan evengoed als besluit dienen voor de volledige plaat: het is een gemiste kans, want er staan wel degelijk goede dingen op ‘LNZNDRF’. Het geheel voelt echter te simpel aan, alsof het overhaast in elkaar geflanst is. Als het trio iets meer tijd had gestoken in de ontwikkeling van deze plaat hadden ze waarschijnlijk een veel beter resultaat kunnen fabriceren.
Album verdeeld door 4AD
LNZNDRF speelt 21 februari in de Botanique (info & tickets)
