Ons favoriete middel om lange, vermoeiende autoritten op te fleuren is een boxset vol Eurosongklassiekers. Het gebeurt weleens dat we dan een tankstation binnenstappen en door de radio begroet worden met één van diezelfde jolige hits. Dat zorgt voor een aangenaam gevoel van herkenning, een bevestiging dat je in de juiste richting reist en de belofte dat het op je bestemming minstens even plezierig zal zijn. Mac DeMarco had na een uitgebreide tour misschien gewoon hetzelfde nodig: een adempauze op de snelweg naar zijn rol als levende legende en een goedkeurend schouderklopje.
Want Mac heeft op ‘Salad Days’ bewust niets willen veranderen aan zijn typische sound. Hij mengt net als op ‘II’ opvallend vanzelfsprekend conservatieve singer-songwriter, slowcore funk en wriemelende gitaarsolo’s. Enkel het orgeltje dat DeMarco op ‘Passing out pieces’ en ‘Chamber of reflection’ richting traditionele psychedelica drijft, zorgt voor afwisseling. De bedenking dat de man alles opneemt op kartonnen instrumenten krijgt ook geen vervolg. Zijn songschrijven lijkt gezandstraald door een lange tocht door de woestijn, een compromis dat hem niet door alle fans in dank zal afgenomen worden.
Het is niet het enige knelpunt waarmee de Canadees met het spleetje tussen de tanden worstelt op zijn derde plaat. Diens titel is een uitdrukking die verwijst naar een zorgeloze, naïeve en idealistische jeugd. Mac slaat je meteen in het gezicht met de gruwelijke waarheid: “salad days are gone”. Op ‘Goodbye weekend’ verweert hij zich opnieuw tegen die vaststelling, maar in ‘Passing out pieces’ geeft hij eindelijk toe dat zijn woeste, volwassen tekenfilmimago niet altijd gezond kan zijn: “what mom don’t know has taken its toll on me”.
En ook zijn relatie met de nu al even beruchte Ki-Ki gaat schijnbaar ten onder. ‘Treat her better’ kan evengoed een waarschuwing aan zichzelf zijn en ‘Let my baby stay’ is een niet al te overtuigende smeekbede om toch aan zijn zijde te blijven: “far as I can tell that day could be on its way / please don’t take my love away”.
Muzikaal gezien biedt Mac DeMarco op ‘Salad Days’ weinig nieuws en dat is spijtig genoeg een geluid dat niet kan blijven boeien. Maar misschien was die continuïteit wel nodig om DeMarco de kans te geven tekstueel dieper te graven. Op dit album horen we hem eindelijk zijn hart uitstorten zonder knipoog en grijns. Laten we maar goede vrienden blijven en hem een schouderklopje en een schop onder de kont geven.
Mac DeMarco live zien kan binnenkort in Amsterdam (Melkweg, 15.05, info & tickets) en Brussel (Botanique, 18.05, info & tickets).
Album verdeeld door Konkurrent
