‘New facts emerge’, da’s album numero 32 voor Mark E. Smith en zijn wisselende groep handlangers. We krijgen stilaan het gevoel dat hij niet zal stoppen voor hij zelf de tel is kwijtgeraakt, of beter gezegd tot hij in zijn graf ligt te stinken. Veel ‘hype’ veroorzaken hun releases al een tijdje niet meer, maar de band wordt uiteraard nog steeds op de voet gevolgd door wat de grootste en meest toegewijde cult-achterban uit de geschiedenis moet zijn. Niet dat het die die-hards nog enigszins boeit of de nieuwe albums van The Fall effectief goed te noemen vallen. Die alternatieve godenstatus is iets waar Mark maar al te graag gebruik van maakt om niets te doen waardoor je misschien zou kunnen denken dat hij geen compleet geschifte maniak is.

‘Segue’ is de Engelse term om de overgang tussen filmscènes en muziekstukken aan te geven. The Fall zag er een geschikte titel in voor een openingstrack, bestaande uit 30 seconden van Mark’s gebrabbel en wat bel-getik op de achtergrond: iets met conventies en laarzen lappen. Met ‘Fol de rol’ wordt er vervolgens wel stevig gerockt, garage/postpunk op z’n Oh Sees, maar dan wat bpm’s trager met aan het eind het geëxperimenteer dat weer komt opduiken in de vorm van een akoestische gitaar. Enkele vettige baslijntjes duiken op in ‘Brillo de facto’, met naar het slot toe een opzwepende versnelling onder leiding van Mark’s kronkelende stemgeluid.

Tekstueel ondervindt Mark naar eigen zeggen invloed van literaire grootmeesters als Philip K. Dick, Edgar Allan Poe en H.P. Lovecraft: dan is het natuurlijk jammer dat je zo bizar loopt te kwelen dat er letterlijk geen letter van valt te verstaan. Als de songs daarenboven namen krijgen als ‘O! zztrrk man’ hebben wij alleen maar het gissen naar waar het in hemelsnaam over zou kunnen gaan. Ook de repetitiviteit, al vanaf hun ontstaan één van de sleutelwoorden van The Fall, doet zich wederom ongelimiteerd voor op ‘New facts emerge’, onder andere op de ruim acht minuten durende chaos van ‘Couples vs jobless mid 30s’, gevuld met flanger-gitaren, een hypnotiserend bastoontje en wat alomtegenwoordig duivels gelach.

‘Victoria train station massacre’ veroorzaakte vooraf wat heisa omdat de songtitel gelost werd toen de Britten nog in schok waren van het Manchester-drama in mei; verder is er niets noemenswaardig aan deze 1 minuut en 14 seconden durende rariteit. Het vrolijke duo ‘Gibbus gibson’ en ‘Groundsboy’ kunnen wel bekoren en herbergen zelfs enige toegankelijkheid, met leuke synth-toontjes bij de eerste en een up-tempo-piano-blues-intro bij die tweede. Een groot contrast met afsluiter ‘Nine out of ten’, waarbij een overstuurde blues-gitaar acht minuten lang blijft vegen, tot het uiteindelijk voor niemand meer aangenaam is. Artistieke vrijheid ten top? ’t Is alleszins geen meezinger.

‘New facts emerge’ lijkt ons niet meteen een album waarmee The Fall de muziekgeschiedenis voor goed verandert, noch is er een grote kans dat we het ooit zelfs maar aan een bijkomende luisterbeurt zullen onderwerpen: daarvoor is het geheel wat te onpersoonlijk en inwisselbaar. Desondanks blijft Mark E. Smith’s The Fall natuurlijk gewoon The Fall, een van ’s werelds meest legendarische nog actieve bands met een indrukwekkend palmares waar weinigen ooit aan zullen kunnen tippen. Daar verandert ook het gezeik op ‘New facts emerge’, we herhalen: studio-album numero 32 (!), niets aan.