Methyl Ethel laat z’n groeipijnen achter zich op ‘Everything is forgotten’

door Michelle Geerardyn

Dat Australië aan Perth een kwaliteitsvolle muzikale baarmoeder heeft, blijkt nog maar eens met het voortbrengen van deze worp. Methyl Ethel ontgroeit z’n eerder werk zonder al te veel groeipijnen, en dat levert intrigerende indiepop op.

Opgroeiende wezens zijn experimenterend van aard en frontman Jake Webb beweert verveling tegen te gaan door telkens voor een andere sound te gaan. Waar ze eerder nog klonken als shoegazers met fluorescerend schoeisel, storten ze zich hier op psychedelica. Daarnaast is de omvang van de band ook geëvolueerd van een eenmanszaak naar drie (live vier) leden.

Het bindmiddel van dat rariteitenkabinet is zonder twijfel het stemgeluid van Webb, die vooralsnog geen baardgroei in de keel heeft. Denk aan een geslaagde kruising tussen Brandon Flowers met een strakke broek en Alex Trimble van Two Door Cinema Club. Webb glijdt rusteloos van intrigerende opener ‘Drink wine’ naar ‘L’heure des sorcières’, dat klinkt als een dreigende bezwering.

‘Act of contrition’ voelt aan als een lichthoofdig gevolg van al dat wijn drinken. Dat groot worden soms veel vergt en vermoeiend kan zijn blijkt in ‘Femme maison/one man house’. Als hij zingt dat hij “so tired” is geloof je het ook echt. ‘Groundswell’ opent met klavecimbelgeluiden en demonstreert perfect hoe heerlijk lijzig Jake Webb zijn teksten rond alles heen kan leggen. De sterkhouders van de plaat zijn ‘Ubu’, ‘No. 28’ en ‘Weeds through the wind’ waarbij de laatste uitgegroeid is tot favoriet. De vrome inleidende orgels maken plaats voor een uitdagende baslijn die zich nestelt op de plaats in je geheugen waar al die andere oorwurmen zich ook verzamelen.

Als we toch een groeipijntje moeten aanhalen, is het dat ‘Ubu’ twee minuten te lang duurt. Wanneer iemand net twintig keer gevraagd heeft waarom je je haar geknipt hebt, wil je dat niet nog eens veertig keer horen. Als je gehoorzenuw gillend in een dubbele knoop gaat liggen bij het zien van het woord ‘Schlager’ mag je die hier rustig weer ontwarren. In dit geval is het gewoon een fijne afsluiter van een bovenal uniek album.

De groeischijven van Methyl Ethel zijn een pak nauwer geworden met het afleveren van deze plaat maar zeker nog niet helemaal dicht. Dit is een band met heel veel potentieel. Ze kunnen naar huis terugkeren na het medisch onderzoek met resultaten die ver boven de gemiddelde groeicurve liggen.

Methyl Ethel speelt 11 maart in Trix (info & tickets).