Yeezy season is inmiddels vier weken ver en deze keer wist Kanye rap-legende Nas te strikken – of omgekeerd. Nasir Jones heeft al zes jaar geen album meer uitgebracht en de fans snakten naar nieuw materiaal. Toen Kanye aankondigde dat hij het nieuwe album zou producen werd dat met zekere scepsis onthaald. Het is in ieder geval een onwaarschijnlijke samenwerking aangezien hun uiteenlopende politieke standpunten. Wel heeft Nas, ondanks zijn tekstuele sterkte en vermogen om levendige beelden te schetsen, vaak commentaar gekregen dat zijn beats ondermaats waren. Kanye zou daarvoor wel eens het medicijn kunnen zijn.

Ondanks hun tegengestelde opvattingen komen de heren de heren tot een politieke consensus op een album dat hard afgeeft op de ongelijkheden in Amerika. Politiegeweld, de Afrikaanse diaspora en slavernij passeren allemaal de revue. Net zoals de vergeten getto’s waar Nas gedetailleerd uitweidt over de meedogenloze discriminatie van een overheid die haar volk in de steek heeft gelaten.

Op tekstueel vlak toont Nas zich een Shakespeare van de straten en verwijst hij naar zichzelf als ‘The Ghetto Othello’ op het zware gesamplede ‘Adam and Eve’. De samples en productiekeuzes zijn slim uitgekozen en dragen enorm bij aan de politieke geladenheid. Vooral op het verpletterende ‘Cops shot the kids’, dat opent met een fragment van de speech van acteur en komiek Richard Pryor, waarin hij fel afgeeft op de avondklok voor zwarte tieners in de jaren ’70. En het door een orkest ondersteunde ‘Not for radio’ gaat fel in tegen de opvatting dat Abraham Lincoln de slaven heeft bevrijd.

Het hoogtepunt vindt echter plaats tijdens ‘everything’ waar Nas, Kanye en hitmachine The-Dream harmonieus samenkomen voor een hypermodern protestnummer dat reflecteert op een naar verluidt recentelijk geval van politiegeweld in Starbucks in Philadelphia. De autotune-opener van Kanye is even wennen op een album van Nas, maar slaagt er als geen ander in om de heftige emoties over te brengen.

Zoals gewoonlijk is Nas de stem van de zwarte gemeenschap en kaart hij maatschappelijke problemen rechuit aan. Deze keer doet hij het, met behulp van Kanye, over een stuk experimentelere beats. Het is echter opmerkelijk dat hij niet ingaat op de aantijgingen van zijn ex-vrouw Kelis, die beweert dat Nasir haar meerdere malen sloeg onder invloed van alcohol. Velen hadden een persoonlijker album verwacht à la ‘4:44’ van Jay-Z. De titel ‘NASIR’ versterkte dat vermoeden. Hij focust zich echter liever op de problemen in de maatschappij. Thema’s zoals racisme en politiegeweld zijn de laatste jaren breed in kader gebracht door zijn collega’s, maar niemand gaat er zo doortastend en helder op in als Nas.