Oddisee timmert ondertussen al zo’n tien jaar aan zijn carrière. Misschien dat mensen hem nog kennen van “dat ene hitje met die Bon Iverbeat”, maar een grote superster is de rapper niet. Al jaren bevindt hij zich in de plaats waar hij het best lijkt te gedijen, zo net onder de radar, als een goed bewaard geheim onder meerwaardezoekers.

Een van de oorzaken kan zijn sound zijn. Van Oddisee hoef je geen aanstekelijke hits te verwachten, wel een rijke hiphopsound die respect heeft voor het verleden, maar in tegenstelling tot velen er niet in blijft hangen. Ook op ‘The iceberg’ schippert hij tussen elektronische beats en het geluid van een volledige band. Vooral de koperblazers die doorheen het album van zich laten horen, geven het album extra volume. In tijden waarin autotune en adlibs de hoofdrol spelen (wat geen kritiek is, gewoon een schets van het huidige hiphoplandschap), is het verfrissend om nog eens echte instrumenten te horen. Gelukkig heeft Oddisee ook door dat we in het jaar 2017 leven en kan je hem niet betrappen op puristische nukkigheden. Beats komen vooral uit drummachine, al waait er door die mix tussen analoog en digitaal wel een frisse wind door het album.

De grootste sterkte van ‘The iceberg’ zijn echter de teksten. In het verleden was het soms moeilijk om je van het gevoel te ontdoen dat Oddisee voor velen als knuffelrapper werd gezien. Geen stoere teksten, dreigend uiterlijk of gedweep met drugs, maar een rapper die thee dronk tijdens optredens. Gelukkig/eindelijk durft hij het nu wel aan om het achterste van zijn tong te laten zien. De ongelijke verloning tussen man en vrouw stoort hem meer dan cargo shorts, zijn beste vriend van vroeger is nu een full-blown racist, het hele scala aan ongelijkheden in de Verenigde Staten wordt op de korrel genomen. Via kleine anecdotes hakt de mc erin diep in. Wat die boodschap nog krachtiger doet overkomen, is zijn bedreven woordkunst. Los van wat hij nu wil overbrengen, steken zijn rhymes heel slim in elkaar (wat vaak een heikel punt is bij die oude zakken met hun nineties hiphop).

Die combinatie tussen een heel authentiek geluid dat geworteld is in de betere hiphoptraditie en ingenieuze politieke teksten, kan misschien een vergelijking met Kendrick Lamar opwekken. Maar Oddisee pakt het net iets minder groots en dwingend aan. Eenzelfde omvangrijk publiek zal hij niet meteen bereiken, al lijkt hij het best te gedijen in de onderstroom. Toch is het onvermijdelijk dat de mond-tot-mondreclame zijn werk niet gaat doen, want ‘The Iceberg’ is een van de sterkste albums uit zijn ondertussen rijkelijk gevuld oeuvre.

Oddisee speelt 26 maart in de AB (info & tickets).