Op ‘Long way home’ lijkt Låpsley in de voetsporen van Adele te treden

door Rana Cools

Dat er op twee jaar tijd veel kan veranderen, weet de jonge Holly ‘Låpsley’ Fletcher ondertussen. Op 18-jarige leeftijd – in het begin van haar carrière – had ze waarschijnlijk nooit durven dromen dat ze een aantal jaar later een debuutalbum zou uitbrengen onder de vleugels van een groot en bekend platenlabel: XL Recordings. Dat het daarnaast nog massaal gepromoot wordt, doet er nog een schepje bovenop. Maar waar is die breekbare Låpsley van twee jaar geleden plots naartoe? Wij vragen het ons een beetje af.

Voor de zangeres begon het allemaal met haar ‘Monday’-ep uit 2014. Ze werd ontdekt, kreeg een contract bij XL Recordings, werd genomineerd voor de BBC Sound of 2015 award en bracht begin 2015 de ep ‘Understudy’ uit. Uit die plaat werd vooral ‘Falling short’ opgepikt, dat haar dichter bij een internationale doorbraak bracht. Die kwam er met de commerciëlere singles ‘Hurt me’ en ‘Love is blind’. Nu, een dik jaar na ‘Understudy’, is ‘Long way home’ er.

Het eerste dat opvalt aan de tracklist zijn ‘Station’ en ‘Painter’, twee nummers uit 2014 die plots terug opduiken. Het blijken later ook onze favorieten van ‘Long way home’ te zijn, wat veel zegt over recent werk van Låpsley. In zowel ‘Painter’ als ‘Station’ is de stemvervorming waar de artieste zo voor bekend staat/stond het prominentst aanwezig. Het is ook dat wat haar elektronische r&b onderscheidde van de rest. Toch klinkt ‘Long way home’ over het algemeen veel zelfzekerder dan Låpsley ooit al klonk, maar toch klinkt alles afgelikter, commerciëler en voorspelbaarder dan voorheen. ‘Love is blind’ – het diepste dieptepunt in de hele lp – is een liedje waarvan het refrein ons rillingen geeft, en dan niet in positieve zin. ‘Operator (he doesn’t call me)’ is dan weer plots een op disco-geïnspireerde song waar we bijna van zouden gaan dansen als onze monden niet zo open zouden vallen van verbazing. Låpsley, waar ben je mee bezig?

‘Leap’ – het voorlaatste nummer van het album – en ‘Cliff’ sluiten het nauwst aan bij de elektronische r&b die ons van Låpsley deden houden, en geven ons de hoop dat ze voor een volgende plaat volledig deze richting uit gaat. Ondanks alles kunnen we niet anders dan besluiten dat le nouveau Adele est arrivé, en dat baart ons zorgen.

Album verdeeld door Beggars

Låpsley speelt 31 maart in een uitverkochte AB.