We zitten met onze gedachten al twee weken op het strand van Miami met een schare aan beroemde dode schilders om ons heen, die nippen van caipirina’s. Nee, we hebben noch vroege pensioenideeën, noch een LSD-verslaving die ons vreemde lucide dromen bezorgt. De schuldige is Animal Collective, dat met ‘FloriDada’ een oorworm maakte die zelfs tegen de strafste DEET bestand is. De eerste single van ‘Painting with’ is zo springerig als Sam Gooris die een botsbal ingeslikt heeft en die daarna probeerde weg te spoelen met vijf blikken energiedrank.
Het is zonder twijfel het meest poppy nummer dat Animal Collective ooit ineen bricoleerde. Die speelse percussie, overstuurde stemmetjes en behekste lachje ongeveer halverwege: ‘FloriDada’ is aanstekelijker dan ebola. Voor je het weet, zit je te wippen in je bureaustoel. Dat is geen zicht, beste lezer, althans afgaande op de reactie van de overburen. We horen een band die er even genoeg van had maar nu weer met onwaarschijnlijk veel goesting samen muziek maakt. Zelf omschrijven ze ‘Painting with’ als hun “Ramones-album”: korte songs, weinig franjes en rechter door zee dan Mozes op een begenadigde dag. Al zingen ze in het fantastische ‘Bagels in Kiev’ wel dat ze niet present waren bij die Bijbelse gebeurtenis.
Door de titel van het album liggen vergelijkingen met de schilderkunst voor de hand. Hoewel Animal Collective al sinds z’n ontstaan een sonische variant is van het dadaïsme (zie alweer ‘FloriDada’), vinden wij de band op haar nieuwste plaat eveneens een bonte mengelmoes van Jackson Pollock en Pieter Bruegel de Oude. Als in: Animal Collective kliedert er met veel geestdrift en ongebreidelde energie op los, maar er gebeurt overal wel iets en de details geven zich maar langzaam prijs. Net zoals er op een schilderij van Bruegel de Oude altijd nog wel ergens een schaatser aan je aandacht ontsnapt, ontdek je op ‘Painting with’ steeds weer nieuwe geluidjes. Voeg aan die mixtuur gerust nog een vleugje René Magritte toe. De surrealistische toets schuilt in zinnetjes als “She’s upset because they keep changing the taste of coke.”
Die laatste zin valt mogelijk te lezen als een sneer naar de criticasters. Voor de puristen afkomen met hun gezeik en hun potten zure augurken: ‘Painting with’ klinkt nog altijd heel erg als Animal Collective. Er zijn repetitieve ritmes en de synthklanken en vocalen komen gelaagder dan bij een gelukte lasagne. De tonen van nummers als ‘The burglars’ schieten sneller van hoog naar laag dan het gemoed van Brigitta Callens. Die flukse afwisseling van toonhoogten doet bijwijlen zelfs wat denken aan Indonesische gamelan. Het geheel is evenwel geïnjecteerd met een portie glucose die Sonja Kimpen onwel zou maken, met het plezier van zomerse uitstappen in cabriolets en luidkeels mee kwelen, met een joie de vivre die zelfs een dode kan reanimeren. Gratis tip van het huis voor Hein Vanhaezebrouck: blijf hier ver vandaan!
‘Painting with’ is geen ritje op de botsauto’s. Nee, het is de hele namiddag doorbrengen in de botsauto’s, je karretje voeden met de ene na de andere jeton en lekker knallen tot je zo draaierig bent dat je die suikerspin van eerder die middag uitbraakt en de andere kermisgangers zich afvragen welke drugs je moet nemen om je kots roos te kleuren. Dat is meteen ook het enige probleem van ‘Painting with’: het album dient geconsumeerd te worden in kleine dosissen. Doe je dat niet, dan beschouwt men je voordat je er erg in hebt als dat kind met ADHD. Gelukkig duurt deze ‘Painting with’ slechts veertig minuten. Veertig minuten lang stuiteren op die trampoline, dat lukt misschien nog net. Welaan dan. En daarna: BAGELS VOOR IEDEREEN!
Album verdeeld door V2.
Animal Collective speelt op 1 april in een uitverkochte Botanique.
