Oso Oso krijgt eindelijk de verdiende erkenning met ‘basking in the glow’

door Mattias Goossens

Eerder deze week maakten Green Day, Weezer en Fall Out Boy een gezamenlijke tournee bekend. Terwijl emorock de laatste jaren aan een gestage opmars bezig is, bevestigen dat soort aankondigingen natuurlijk wel het in de mainstream heersende cliché dat de hoogdagen van het genre al lange tijd achter ons liggen en vooral met een nostalgische blik naar dat soort meekweelbare eyelinergitaren geluisterd moet worden. Onterecht, want na La Dispute en PUP heeft ook Oso Oso nu een plaat uit die de headliner-output van de laatste tien jaar schijnbaar moeiteloos overtreft.

Oso Oso-spilfiguur Jade Lilitri komt schijnbaar uit het niets, maar vergaarde het eelt op zijn vingertoppen kortstondig in het ter ziele gegane State Lines en als gitarist bij die andere emo-hoogvlieger The Hotelier. Zijn eerste plaat bewoog weinig en kon geen label overtuigen. Daarop bracht hij opvolger ‘the yunahon mixtape’ uit via Bandcamp en liet hij fans betalen wat ze wilde. De buzz die hij daarmee creëerde deed de deuren van Triple Crown Records (Caspian, Foxing, Sorority Noise…) openen, die het album opnieuw uitbrachten en ook de opvolger ‘basking in the glow’ financierden.

Werd zijn eerste plaat nog bevolkt door verzonnen personages en was de opvolger een dissectie van alle alternatieve rockgenres van de afgelopen twintig jaar, dan schrijft Lilitri nu zijn eigen ervaringen neer. De onzekere toekomst die je als muzikant (of twintiger tout court) wacht vormt daarbij de rode draad, versterkt door het gevoel dat er meer in het leven moet zitten dan wat je ervaart. Die existentiële fear of missing out valt natuurlijk te verklaren door de teleurstellingen en neergeslagen verwachtingen die Oso Oso de afgelopen jaren te verwerken kreeg. “These days, it feels like all I know is this phase / I hope I’m basking in the glow / Is there something bigger I don’t know” mijmert hij in het titelnummer.

Die twijfels en somberheid vinden slinks hun weg naar de teksten, waar ze knap contrasteren met meezingbare refreinen, subtiele tempowissels en opbeurende melodietjes. ‘Intro’ toont meteen hoeveel sfeer een repetitief gitaarriffje en vocale overdubs kunnen scheppen. Single ‘dig’ is met zijn kreetjes en aanstekelijke gitaarlijn dan weer een atypische oorwurm, met een refrein dat koppig niet herhaald wordt en een outro die niet nodig is, maar wel voor een extra dimensie zorgt. Oso Oso leeft zich uit met de productionele mogelijkheden die een label met zich meebrengt, al geeft hij met ‘one sick plan’ ook ruimte aan een krakende akoestische gitaar.

Na jaren op de baan en veel deksels op de neus, is er nu toch de erkenning voor Lilitri. Soms heb je daar als artiest geluk voor nodig, in het geval van Oso Oso is één van de beste gitaarplaten van het jaar maken de sleutel tot succes.

Oso Oso speelt zondag 13 oktober in Trix (info & tickets).