Shoegaze-synths en dromerige gitaarlijnen: het lijkt een recept dat misschien wel al iets te vaak is uitgeprobeerd. Patterns, een viertal uit Manchester, bestrijdt op hun debuut ‘Waking Lines’ dat enge vooroordeel met verve en weet geregeld echt raak te schieten.
Het dient op zijn zachtst uitgedrukt opmerkelijk te worden bevonden dat de Britten reeds in 2011 met ‘Induction’ een hit scoorden over het kanaal en toch tot begin 2014 wachtten om met een volwaardige langspeler te komen. Dat lijkt te lonen, want de plaat zit bijzonder ingenieus in elkaar en doet de luisteraar een aantal keer naar adem happen. Ze doen dit bijvoorbeeld met de catchy opener ‘This Haze’, maar ook met het meerstemmige ‘Broken Trains’ en het geheimzinnige ‘Our Ego’ weet de groep daarna een unieke sfeer te scheppen die weinig hedendaagse bands hen zullen nadoen.
Met de titelsong presenteren Patterns een hoogtepunt, dat net als het afsluitende ‘Climbing Out’ een soort hoogmis van desolate eenzaamheid is. Het is echter zo dat op het eerder vermelde ‘Induction’ na geen enkel ander nummer de status van single lijkt aan te kunnen. Wellicht is dat daarentegen net de sterkte van de plaat: de sound is bijzonder consistent en zelden gaan de Britten vervelen.
Globaal gezien is ‘Waking Lines’ een stevige brok, die dus vooral als geheel moet worden benaderd. De Mancunians slagen erin om een droomwereld op te bouwen en de luisteraar onder te dompelen in fluweelzachte klanken.
Verdeeld door Konkurrent
