Queen Zee debuteert met een roze gelakte middelvinger

door Guillaume De Grieve

In de lente van vorig jaar ontdekte ik Queen Zee in een kleine club in Newcastle, Noord-Engeland. De catchy punknummers van de groep en de onuitputtelijke energie van zanger(es) Zena ‘Zee’ Davine (transgender en een stoere queer queen) bliezen me omver. Een band om in de gaten te houden, dacht ik toen. Ik had gelijk. Het debuutalbum ‘Queen Zee’ nodigt je uit tot een half uur springen met gebalde vuisten in je woonkamer.

Hun do-it-yourself-aanpak en eigen label karakteriseren een anti-mainstream-gezindheid. Toch kunnen ze al Iggy Pop en Noel Gallagher tot hun fans rekenen en is ‘Queen Zee’ het album of the weekend van BBC Radio 1. Hoe Ariana Grande dit verwerkt heeft, is nog niet duidelijk. Misschien groeien de streamingcijfers nu even hard als hun fanbasis? Goed mogelijk met dit album. Opener/oorwurm ‘Loner’ maakt alvast één ding duidelijk: Queen Zee gaat hard en neemt geen blad voor de mond.

Achter de klankmuur van elektrische gitaren en drums heeft de band wel degelijk iets te vertellen: een verhaal dat zijn weerklank vindt in de LGTBQ+-gemeenschap. Frustratie krijgt vaak de bovenhand. In ‘Sissy fists’ grijpt het vijftal naar de figuurlijke hooivorken. “Another broken nose, another broken jaw, raise your sissy fists!”, klinkt het boven een brutale bas en een kwijlende gitaar. De song kreeg nog meer betekenis toen Zee eind december in elkaar geslagen werd in een gay bar in Liverpool. De harde realiteit, zo blijkt uit de song.

In ‘Victime age’ richt de band zijn pijlen op de politiek. Het is een oproep om voor jezelf te denken, want alles wat van ‘hogeraf’ komt, mag je niet als vanzelfsprekend aannemen. Ook in ‘Boy’ is de boodschap duidelijk: “You can try and bury my head in the sand, but that won’t make the body at the surface a man’s”. Iets meer indiepunk, maar niet minder oprecht, is ‘Idle crown’ waarin de drummer iets zachter speelt en een fijn gitaarriffje met veel reverb de vervormde stem van Zena vervoegt. Geen zorgen, stilvallen doet de regenboogkoets van Queen Zee nooit.  

Opmerkelijk is ook de humor die het album stuurt. Publieksfavoriet ‘Porno’ is echter minder ludiek dan zijn refrein doet vermoeden: “You fuck like a porno movie”. Door de duidelijke opbouw krijg je stiekem zin in een moshpit met zatte festivalgangers – iets waar ik anders zelden tot nooit fan van ben. “Don’t you think he looks like Kurt Cobain” klinkt het in ‘I hate your new boyfriend’, waarna snel ‘More like Courtney Love, after she went insane” volgt. Deze afsluiter zit vol van jaloezie en bitterheid maar breekt los in een refrein dat je wel moet meezingen, gevolgd door een kwetsbare outro.

In een dik halfuur stampt Queen Zee het begrip queer punk uit de grond. De humor, live-energie, ergernissen en aangrijpende anekdotes van het vijftal zitten alle vervat in de tien songs. Hun punkattitude kust innig met catchy songs en de teksten komen recht uit het hart van ‘frontpersoon’ Zee. Labels plakken op de band en zijn muziek is overbodig, ze met open armen ontvangen noodzakelijk.