Minder folk, meer psychedelische rock, dat is wat Ray LaMontagne en Dan Auerbach moeten gedacht hebben bij het opnemen van de vijfde langspeelplaat van LaMontagne. ‘Supernova’ klinkt anders dan zijn voorgangers: dromeriger en ijler.
De titelsong is een standaard liefdesliedje en het meest poppy nummer van het album, misschien net daarom dat het als lead single werd uitgebracht. De rest van de lp steekt hier gelukkig met kop en schouders boven uit. ‘Lavender’, de opener en de meest psychedelische song, deed ons bijvoorbeeld meteen denken aan de Belgische groep YAWNS, die op hun beurt klinken als Tame Impala. De zang van LaMontagne is perfect geschikt voor dit genre: ze gaat mee op in een soort mist van geluid. Toch zit er in deze plaat een stevige gitaar, waar Dan Auerbach voor zorgde. De frontman van The Black Keys en de producer van ‘Supernova’ drukt duidelijk zijn stempel. Dit valt in het bijzonder op in ‘She’s the one’: de intro zou zo uit een Black Keys-nummer kunnen komen. In ‘Ojai’ komen zijn roots in de Amerikaanse folk terug boven: de typische slidegitaar wordt hier boven gehaald en de zang is prominenter aanwezig. Zo leunt het meer aan bij zijn vorig werk.
In eerste instantie zag LaMontagne het album anders. Hij wilde minder focussen op de stem en meer op de muziek in het algemeen. Door de raad van een vriend, Elvis Costello, gooide hij het roer om. Costello deed hem inzien dat er maar één Ray LaMontagne is, dat zijn stemgeluid uniek is en de man het dus moet gebruiken.
‘Supernova’ is een nieuwe richting in het werk van de zanger, met een sterke producer en een aantal straffe songs. De lp klinkt een stuk hedendaagser. LaMontagne ontdekt een nieuw geluid, wellicht gebaseerd op een nieuwe manier van werken, en die bevalt ons.
Ray LaMontagne heeft momenteel geen optredens gepland in België en Nederland.
Verdeeld door Sony Music
