Savages – Adore life: geketend

door Jens Van Lathem

De aanval is de beste verdediging is een van de spreekwoorden die op de lijven van Savages geschreven staat. In een tijd waarin een verscheidenheid aan invloeden je muziek per definitie interessant lijkt te maken, debuteerde de band met een rechtlijnig postpunk-album. Ook hun eigen manifest, over de noodzaak aan stilte tussen het rumoer om je eigen geluid – of gewoon jezelf – te vinden, veruitwendigden ze door een boel agressieve teksten over seksuele vrijheid (‘My husbands’) en tienerexistentialisme (‘I am here’) neer te pennen. De sound zelf omschreven ze zowel als een harnas tegen een rabiaat vrouwonvriendelijke wereld als een clusterbom. De aanval is de beste verdediging.

Savages enten zich op dat soort tegenstellingen. In de aanloop naar hun debuut dumpten ze hun managers met het oog op een DIY-release, om vervolgens een plaat bij Matador te releasen. Feminisme onderschrijven ze door het belang van en het conflict met producer en minnaar Johnny Hostile in de verf te zetten. Het opnemen van ‘Adore life’ kende eveneens enkele rukken aan het stuur, vooral om te vermijden dat het een plaat vol ballads zou worden.

Die doelstelling, als het in de wereld van de band ooit al zo omschreven zou kunnen worden, hebben ze niet helemaal gehaald. Iets in het maniakale van opener ‘The answer’, ondanks zijn meerdere lagen van harde snaren gespeeld met een zekere terughoudendheid, kondigt al een verzachting van de toon aan. Liefde zou het antwoord zijn, en dat sentiment wordt in trage, slopende, afbrokkelende nummers als ‘Adore’ en ‘Slowing down the world’ verder verduidelijkt. Savages gaan in de verdediging. Ze houden van het leven – maar ze moeten zich verantwoorden door een begrip als ‘menselijkheid’ in te roepen – en ze willen de wereld vertragen – maar ze weten niet precies waarom.

Die zekere bocht in de teksten van Jehnny Beth doet twee dingen met de muziek van de band. Enerzijds gaan de vrouwen op zoek naar de perfecte postpunkballad en komen ze daarbij steeds dichter bij het territorium van Patti Smith, de vrouw die ook perfect het meterschap van de punk én het co-pennen van songs als ‘Because the night’ combineerde. Anderzijds doen weifelende lyrics wel degelijk af van de kracht die de muzikanten tentoonspreiden, getuige half geslaagde nummers als ‘Surrender’ en ‘T.I.W.Y.G.’. Nergens klinkt ‘Adore life’ zo losgeslagen als hun jam met Bo Ningen, die teerde op vreemde keelklanken en pure vrijheid.

Stel je bij het grotere plaatje van het artwork van Savages’ tweede gerust een geketende arm voor. De leden hadden hun muziek al onlosmakelijk verbonden met een zelfverzekerde houding, en plukken daar nu de wrange vruchten van. Het alternatief – die ene allesomvattende song die zowel kracht als kwetsbaarheid verenigt en hen kan bevrijden – hebben ze niet gevonden.

Album verdeeld door Beggars

Savages staan binnenkort in Brussel (Botanique, 02.03) en Amsterdam (Melkweg, 16.03).