Steaming Satellites is een Oostenrijkse indieband die van zichzelf zegt dat ze geïnspireerd zijn door “het gewichtige geluid van Led Zeppelin, de sfeer van Pink Floyd en de verhalende teksten van Bob Dylan”. Dat kan allemaal best zijn, maar dan is er duidelijk nog een groot verschil tussen geïnspireerd zijn door en daadwerkelijk iets met die inspiratie doen. ‘Slipstream’ volgt in het spoor van het tweede album, ‘The Mustache Mozart Affaire’, en zou voor het trio (intussen een vijftal), na onder meer een optreden op Eurosonic in Groningen, de definitieve doorbraak moeten betekenen.
De groep heeft echter een groot nadeel: de stem van zanger Max Borchardt. We vermoeden dat dit zo een typisch geval is waar je ofwel laaiend enthousiast over bent, ofwel net helemaal niet, en dan irriteer je je er hoofdzakelijk aan. Zonder gulden middenweg dus. Wij kiezen voor optie twee, gezien hij ons af en toe doet denken aan foute hardrockbands uit de jaren ’90. Stel dat Steven Tyler van Aerosmith alsnog zou besluiten het loodje te leggen, dan kan Borchardt best wel invallen. Ongetwijfeld een stem die mensen zal beroeren, maar helaas ons niet.
Aftrappen doen ze met ‘Slipstream’, een instrumentaal nummer dat naadloos overgaat in ‘Another Love’. Puik singlemateriaal, daar niet van, maar we verwachten nu eenmaal wat meer van iemand die zo’n grote bands namedropt in hun invloeden. Steaming Satellites schurkt hoofdzakelijk aan tegen Neon Trees, en die groep past nu niet meteen in een rijtje met Bob Dylan. Waar het hen vooral aan ontbreekt is een ziel. ‘Slipstream’ is voornamelijk een steriel en zielloos album geworden. Er valt weinig tot niets aan te merken op het geluid, productie en som maar op, maar de beleving is er niet. Het raakt je niet en slaagt er ook na ettelijke luisterbeurten niet in om ergens iets van gevoel los te weken bij de luisteraar.
Zo blijft ‘Another Try’ hoe vaak we ook opnieuw luisteren toch vooral een goedkoop liefdesverdrietlied. En dat is ook een beetje de teneur van het hele album. Veel nummers over liefde(sverdriet) maar geen enkel weet een snaar te raken. ‘So I Fell Down’, ‘No Sleep For The Damned’, ‘Anyone’, ‘Another Love’ en ‘Notice’, allemaal niet echt slecht, zij het toch vrij mak en middelmatig.
Tekstueel is deze plaat zeker niet beroerd, al haalt de zwakke zang het globale niveau dusdanig naar beneden dat we niet anders kunnen dan dit een zwak album noemen. Goedkope halfemotionele rock, we hadden er geen nood aan.
Verdeeld door Sonic Rendezvous