Drie dagen. Meer hadden de heren van Strawdogs niet nodig om hun vierde full length op te nemen. Samen met Luc Crabbe (Betty Goes Green, Telstar) doken ze eind vorig jaar de studio in om ‘Bubblegum Heartache’ in te blikken. Die uiterst snelle werkwijze is blijkbaar geheel eigen aan Strawdogs dat, volgens hun bio, het graag simpel en to the point houdt en dat horen wij altijd graag. Er wordt afgetrapt met ‘Lost in Technicolor Dreams’ en de Beatles referenties vliegen je meteen om de oren. Die dalende baslijnen! Dat ‘Penny Lane’-achtige trompetgeschal! Het refrein is dan weer pure ELO. Een mens kan minder goede invloeden hebben, horen we je denken, en dan heb je natuurlijk gelijk. Ook ‘Get up baby from the floor’ is besprenkeld met een soort van welriekend fab four parfum en zorgt voor een hoogtepunt op de plaat.
Na verloop van tijd heb je echter toch het gevoel dat het de band aan een duidelijke missie ontbreekt. Invloeden wisselen zich in hoog tempo af en dat wil al eens voor wat verwarring zorgen bij de luisteraar. Willen ze nu een pastiche zijn van een sixties band? Of zien ze meer in de blues of de Americana, zoals in nummers als ‘Shotgun Blues’? Het grootste pijnpunt is evenwel de stem. Niet onaangenaam om te aanhoren maar daar houdt het ook een beetje op. De uitspraak van het Engels is niet altijd even overtuigend (zie bijvoorbeeld het aftellen in ‘Changes’). Zanger Van Campenhout heeft niet het grootste stembereik, maar dat hoeft op zich niets te betekenen. De straten van de muziekgeschiedenis zijn geplaveid met beperkte vocalen. Het is wat ons betreft gewoon allemaal wat braafjes. Nooit wordt er eens uitgehaald, nooit hoor je Van Campenhout er echt plezier aan beleven. Twee dubbele whiskeys, verstand op nul, en vooral: gaan, lijkt ons bij deze een goede remedie.
Geen onaardig plaatje hoor, muzikaal is het dik in orde, mede dankzij een prima productie van Crabbe. Maar de heren dienen eens goed te bezinnen welke richting ze uit willen. Nu klinkt het al te snel als een covergroep: onderhoudend, amusant en gevarieerd, dat wel, maar wij hebben onze rock and roll graag met iets meer kloten aub.