File under: satanic psychedelic loner rock, staat er te lezen op het A4’tje dat bij de nieuwste van Swilson gevoegd is. Makkelijk zat, daar is nog plaats genoeg. En het maakt een mens ook benieuwd naar wat er nu op zo’n schijfje staat.
Swilson is eigenlijk een éénmansproject, die ene man heet Wilson en zijn voornaam begint met een S. Daarmee is die vraag ook beantwoord. Af en toe wordt S. Wilson bijgestaan door wat bevriende en net zo duivelsgezinde muzikanten. Zo wordt er op die zelfde A4 beweerd dat de drums door een 14-jarige werden ingespeeld, maar aangezien er even later vermeld wordt dat Swilson onlangs nog een vierdubbele moord oploste in North Jersey, dient dat misschien toch met een grove korrel zeezout genomen te worden. ‘Demonology’, want zo heet het duivelskind, werd in eigen beheer en op het eigen label Hi-Science uitgebracht en werd later opgepikt door Cheap Satanism Records die de bijwijlen verontrustende songs van Swilson best wel konden pruimen. Want laten we wel wezen, het zijn niet bepaald liedjes om aanstaande schoonouders te charmeren. Maar plezant is het altijd en al te serieus wordt het nooit. Althans dat hopen we toch wanneer Swilson het bijvoorbeeld heeft over “Take your clothes off, little girl” in ‘Electric Aborigine’.
De eerste helft van de plaat raast als een Tasmaanse duivel voorbij om ergens halverwege wat gas terug te nemen. Dan komen er zowaar enkele mooie, folkachtige, denk Beck meets Neil Young-liedjes tevoorschijn. De stem van S. Wilson is misschien wel zijn grootste troef, soms hoog en frêle als een jonge Neil Young, getuige ‘When It’s Dark’, wat later donker en best wel angstaanjagend zoals in het dwangmatige ‘Plastic Flower Meltic Sun’. Hoogtepunt is het titellied dat met zijn übercatchy refreintje zowaar een radiohitje zou kunnen zijn. Voor de hand liggende invloeden zijn de lo-fi garagegroepjes uit de jaren 60 en 70, denk maar 13th Floor Elevators of the Velvet Underground. Vooral die laatsten zijn zeer duidelijk aanwezig in het uitstekende ‘Rats with Wings’. We zeggen het niet graag en het ligt ongetwijfeld aan ons, maar hekkensluiter ‘Swilson’s 666th Nightmare’ doet ons keer op keer net iets te hard denken aan ‘Sadness’ van Stash.
Met zijn 12 nummers klokt de plaat af op slechts 35 minuten en dat mochten er best wat meer zijn. Gewoon maar om aan te tonen dat het een heel onderhoudend plaatje is geworden. De kans dat S. Wilson er ooit een Grammy aan overhoudt, is nagenoeg onbestaande, maar daar ligt een doorsnee satanist niet echt van wakker, hebben we van horen zeggen. En Stash ook niet.
Album verdeeld door Cheap Satanism Records