Het is voor bands niet altijd even makkelijk om voet te krijgen aan de overkant van de Atlantische Oceaan. Omgekeerd blijkt het ook even moeilijk voor TacocaT. Het viertal speelde onlangs nog op SXSW en heeft inmiddels het toeren onder de knie rond thuisbasis Seattle en ver daarbuiten, terwijl er voorlopig nog geen aanstalten wordt gemaakt om de Grote Plas over te steken. Hun nieuwste album ‘NVM’ zou hier nochtans wel eens sneller kunnen aanslaan dan gedacht.
TacocaT valt het best te omschrijven als een vrouwelijke versie van The Vaccines met hun korte, rauwe gitaarrocknummers die de ene keer doen denken aan roadtrips in de USA en de andere keer prima zouden kunnen worden gebruikt als soundtrack voor pakweg ‘Grease’. De kauwgomballen op de cover vatten perfect samen waar het op deze plaat over gaat: de alledaagse dingen in het leven van een jonge vrouw, gaande van het versieren van aantrekkelijke surfers (‘Bridge to Hawaii’) tot menstruatieperikelen (‘Crimson Wave’).
Wil het girlpower-bubblegumgehalte zeggen dat ‘NVM’ snel in de prullenmand mag verdwijnen? Nee, zeker niet zelfs. Wat TacocaT doet is heerlijk catchy, ontzettend aanstekelijk en vooral leuk gebracht. De nieuwste songs zijn nochtans een stuk strakker te noemen in vergelijking met hun vroeger werk. Zo klinkt opener ‘You Never Came Back’ bijzonder gestroomlijnd, vertelt elk lied een duidelijk verhaal en worden doorheen het album de songs zorgvuldig opgebouwd. Aan dolle spontaniteit wordt echter nooit ingeboet. ‘Psychedelic Quinceañera’ (over zuidelijke drugsexcursies) krijgt bijvoorbeeld een ferme dosis blazers te verwerken, terwijl ‘Pocket Full of Primrose’ op het einde nog even stevig versnelt.
Het mag een wonder heten dat gitarist Eric Randall het volhoudt tussen zijn drie dames, maar laat dat nu net de sterkte zijn van het viertal. Ook al lijkt ‘NVM’ immers over te lopen van clichés, het blijft nummer na nummer verfrissend. Soms moet het in het leven nu eenmaal niet te moeilijk zijn.
Verdeeld door Konkurrent
