The Black Keys – El Camino: ouderwets hard gaan

door Tiffany Devos

Ram deze plaat in de verroeste cd-speler van je rammelende minivan. Bij voorkeur het antieke vehikel op de platenhoes – verrassend genoeg geen El Camino – waarmee The Black Keys in het begin van hun carrière Noord-Amerika doorkruisten. Zet ze op repeat en de perfecte soundtrack voor een roadtrip via de verlaten Route 66 ontrafelt zich. Bebaard en bebrild, de vensters neergerold en een kilometerslange stoffige highway voor zich uit strekkend in de bloedgeile warmte met ‘El Camino’, wat gewoon Spaans is voor ‘the road’, volume op maximum en je bent vertrokken.

De jongens zitten niet stil. ‘El Camino’ is alweer de zevende, en de verwachtingen zijn hooggespannen na het ongelooflijke succes van de Grammy’s (ja, meervoud) winnende voorganger ‘Brothers’ waarmee The Black Keys een nieuwe fanschare veroverden en opeens in staat waren om stadions uit te verkopen. De bekende formule blijft echter dezelfde: broeierige rock ’n roll met een rauw randje.

Hun nieuwste schreeuwt erom live gespeeld te worden en laat zich gemakkelijk in de oren wurmen. Door de vele oh-oh-oh-ooohs in single ‘Lonely Boy’ (check ook de hilarische videoclip) en de naaanaaa, ooh ooh oohs in ‘Dead And Gone’ weet je al zeker wat er hard meegebruld zal worden tijdens optredens. Ook de snerende gitaren en vettige riffs waar The Black Keys zo goed in zijn, doen het goed bij een publiek, zoals nummer drie ‘Gold On The Ceiling’ ongetwijfeld zal bewijzen. De enige keer dat ze het wat rustiger aan doen is tijdens ‘Little Black Submarines’, maar zelfs dan kunnen ze de drang om los te barsten niet weerstaan. En zo zouden we kunnen doorgaan, want op dit album is geen enkele misser te bespeuren.

De Amerikanen uit Ohio ademen zweterige blues en rock ’n roll. Patrick Carney overdondert je met zijn stampende drums en Dan Auerbach met het betere gitaarwerk. Dit alles wordt strak geproducet door Brian Burton, beter bekend als Danger Mouse, die ook ‘Attack & Release’ uit 2008 voor zijn rekening nam. Maar ondanks de gestegen toegankelijkheidsgraad, weet het duo zijn garagerock-charme te behouden, en doen ze wat ze best doen: ouderwets hard gaan.

Verheugd als we waren toen deze uit de bus viel, hebben The Black Keys ons niet ontgoocheld. Het duo heeft opnieuw een oerdegelijke plaat gemaakt. Oh, don’t let it be over zijn de laatste woorden die Dan Auerbach eruit perst alvorens de laatste noten klinken, en dat is precies wat we denken: achtendertig minuten is te kort. Waar zijn die Grammy’s?

The Black Keys live zien kan begin 2012 in Antwerpen (Lotto Arena, 23.01, info & tickets), Lille (Zénith Arena, 24.01, info & tickets) en Eindhoven (Klokgebouw, 01.02, info & tickets)

The Black Keys website

Album verdeeld door Warner Music