Sinds de doorbraak van The Black Keys in 2010 met ‘Brothers’ waren vele ogen gericht op Dan Auerbach en Patrick Carney. Ook de opvolger van deze topplaat, ‘El Camino’, zorgde voor de nodige aandacht. Er waren dus hoge verwachtingen in te lossen met hun nagelnieuwe album ‘Turn Blue’. Of het bluesrockduo hier ook in geslaagd is, daarover zijn de meningen zeer verdeeld; heeft de band zijn dieptepunt bereikt of klimmen ze juist op naar een hoogtepunt?

Dat ‘El Camino’ een succesformule bleek te zijn wordt hier heel duidelijk: dezelfde sound, de vertrouwde backings, de dansbare dimensie, de falsetto van Auerbach… Het keert allemaal terug op het nieuwe album. Opvallend is wel dat de laatste ruwe kantjes nu volledig verdwenen zijn. Deze worden subtiel vervangen door hier en daar een psychedelische toets en een welbepaalde factor die hun sound strakker en berekender doet klinken.

Bij het beluisteren van de plaat word je meteen verwelkomd door de vele gitaarsolo’s die de opener ‘Weight of Love’ kent. Het is ook het nummer dat het meest terugkeert naar de oude bekende Keys. De bandleden hebben in hun privéleven enkele diepe waters doorzwommen, en dat is vaak te merken in de teksten. Toch zorgt dit er verder niet voor dat ze hun oude roots en begingeluid weer opzoeken. Zo is de eerste single ‘Fever’ weer een stap verder weg van de rafelige blues die het duo tien jaar geleden maakte, maar ook een duidelijk bewijs dat rock wel degelijk dansbaar kan zijn. Ook ’10 Lovers’ kan deze bevinding enkel maar bevestigen. Dé grote verrassing van het album is zonder twijfel de afsluiter ‘Gotta Get Away’. Het lied vormt een geweldig groot contrast met al het voorgaande op de hele plaat, en eigenlijk ook met heel hun oeuvre. Als je de vrolijke gitaren en de opzwepende melodie voor de eerste keer hoort, roept het gegarandeerd een huh?-gevoel op: springt mijn iTunes spontaan naar een andere band? Gelukkig biedt de typerende zang van Auerbach nog enige houvast. Love it or hate it, maar volgens ons is er niets mis met een opgewekte afsluiter, ook al zou de term “guilty pleasure” hier niet misplaatst zijn.

‘Turn Blue’ is zeker niet het grootste meesterwerk van The Black Keys tot nu toe. Maar deze mannen hebben geen meesterwerk nodig om meesters te zijn in wat ze doen: goede, dansbare, aanstekelijke rock maken. Er is hier duidelijk sprake van noch een hoogtepunt noch een dieptepunt. Het album voelt eerder aan als een tussenfase naar een volgend stadium waar de band hun naam wederom zal waarmaken. Gelukkig voor ons is het een aangename tussenfase. Benieuwd wat dit gaat geven op de festivals.

The Black Keys live zien kan binnenkort onder meer in Beuningen (Down The Rabbit Hole, 27-29.06, info & tickets), Werchter (Rock Werchter, 03-06.07, info & tickets) en Arras (Main Square Festival, 03-06.07, info & tickets). Check de website van de band voor meer concerten.

Verdeeld door Warner Music