Twee jaar geleden ontpopten The Pains of Being Pure At Heart zich met hun titelloze debuut tot dé nieuwste shoegaze revelatie. Er werden in vakmedia enthousiaste vergelijkingen met My Bloody Valentine en The Jesus & Mary Chain getrokken.
Twee jaar later is de langverwachte opvolger daar, en het viertal lijkt de positieve lijn gewoon door te trekken. ‘Belong’ klinkt nog steeds erg noisy, maar bevat geweldige melodieën en zanglijnen, misschien zelfs nog meer dan het debuut. The Pains Of Being Pure At Heart excelleren ook hier in een smaakvolle mix tussen jammerende gitaarpartijen en onweerstaanbare popritmes.
Opener en titelnummer ‘Belong’ is daar meteen een uitstekend bewijs van: het strakke gitaarwerk van Kip Berman wordt vanaf de eerste seconde overgoten met een flinke scheut noise, maar toch blijft het knappe refrein moeiteloos overeind. Meerdere shoegazebands blijven weleens steken in een zee van noise waar geen noot melodie in te onderscheiden valt, The Pains of Being Pure At Heart trappen gelukkig niet in die val. De immer aanstekelijke keyboarddeuntjes van Peggy Wang zijn daar zeker niet vreemd aan. Dat blijkt nog meer uit andere nummers: zo krijgt de synthesizer in ‘My Terrible Friend’ een prominente rol toebedeeld. En met succes, want het refrein is onweerstaanbaar poppy, zonder de heftige gitaarriffs ook maar één seconde uit het oog te verliezen.
Ook in eerste single ‘Heart In Your Heartbreak’ is de synthesizer niet meer weg te slaan. De geweldige outro voelt zelfs wat new wave-achtig aan. Dat is, samen met het meeslepende refrein, voldoende om deze song te bekronen tot een van de hoogtepunten van de plaat. We kunnen zelfs niet zeggen dat we in 2011 al veel beter singlemateriaal voorgeschoteld kregen. Ook de rest is de moeite meer dan waard: de heerlijk opbouwende intro van het knallende ‘Even In Dreams’ zullen we waarschijnlijk nooit beu gehoord raken. ‘Too Tough’ moet het dan weer veel minder hebben van melodie dan van lang uitgesponnen gitaarlijnen en is misschien het meest shoegaze van alle songs. Het gaat deze band net zo goed af.
Niet alles is echter een voltreffer: ‘Girl Of 1,000 Dreams’ gaat iets te snel en klinkt ons net teveel als een mislukt garagerockexperiment. ‘The Body’ en ‘Anne With E’ hebben dan weer net te weinig om het lijf om te kunnen beklijven. Gelukkig is er nog afsluiter ‘Strange’, die ons toelaat om in stijl afscheid te nemen van het album. Het kan rekenen op een langzame climaxopbouw en een outro die door merg en been snijdt. Voldoende om deze CD met overtuiging een mooi cijfer mee te geven.
The Pains of Being Pure At Heart zijn het levende bewijs dat shoegaze niet altijd synoniem hoeft te zijn met een hoop herrie en een schrijnend gebrek aan melodie. De pop-invloeden zijn bij dit gezelschap nooit ver weg en geven elk nummer wel een bijzonder aanstekelijk tintje mee. “We like noisy pop music” vertelde frontman Berman ons in een nog te verschijnen interview. Dat is meteen ook de beste omschrijving die we deze plaat kunnen meegeven.