De stelling dat The Ruby Suns ons met hun album ‘Christopher’ terugbrengen naar de jaren 80 en de toen populair zijnde synthpop klopt niet volledig, maar het gaat wel die richting uit. Dit is in grote mate te danken aan de spil van deze band, Ryan Mcphun en zijn begenadigde stemgebruik.
Wel dienen we er bij te vermelden dat het niet zo is dat The Ruby Suns die 80’s gewoon kopiëren, nee ze doen iets met de sound van toen. We zouden zelfs zeggen dat er een donker kantje merkbaar is aan ‘Christopher’, en dat is zowaar de sterkte van het gehele plaatje. Niet hervallen in een verleden, maar met respect ervoor iets nieuws willen creëren. Het moge duidelijk zijn dat de synthesizer een belangrijke rol speelt in de aankleding. De vele aspecten van dit instrument worden dan ook voldoende tentoongespreid.
Toch worden er geen te wilde uithalen of scherpe kantjes bovengehaald. Het gaat allemaal de mooi recht gepolijste weg op. Daardoor krijgen we in eerste instantie het gevoel dat niet teveel risico’s worden genomen, iets wat ergens wel jammer is. De bij momenten wat dreigende ondertoon kan ons niet van de indruk ontdoen dat het allemaal wat de brave kant opgaat. Nochtans worden voldoende inspanningen geleverd om niet te melig te klinken. The Ruby Suns balanceren met ‘Christopher’ ergens op de middenweg tussen boosheid en blijdschap, daarom zien we deze kritische noot niet echt als een minpunt.
Integendeel, net daardoor zullen The Ruby Suns er met gemak in slagen een heel ruim publiek aan te spreken. Zowel de fan van eerder donkere synthesizers als de globale popliefhebber zou in ‘Christopher’ zonder enige problemen zijn weg moet kunnen vinden. Om die reden durven we spreken van een geslaagde samensmelting van uiteenlopende aspecten van synthpop. Zowel instrumentaal als vocaal is dit daarom een geslaagd album dat we iedereen, in ruime zin van het woord, kunnen aanprijzen.
Verdeeld door V2
The Ruby Suns hebben geen concerten gepland in de lage landen in de nabije toekomst.