Tin Fingers doet z’n goesting goed op ‘No hero’

door Ellen Van Hoegaerden

Na vijf jaar lang weifelend lichtjes van sound te veranderen, komt Tin Fingers los van hun folky, psychedelische timbre om eindelijk een ep uit te broeden met indiepop-franjes. Een werk van lange adem dus, al maakt dat ‘No hero’ misschien daardoor net een lekker eigenwijs en niet te omkaderen geheel. Wél een effectieve constante: de Antwerpse bezetting toont nog steeds dezelfde vijf muzikanten en ze lijken bovendien hun shit together te hebben. Toch best een verdienstelijke en noemenswaardige eigenschap, vinden wij.

‘No hero’ is een sappige synth-show geworden met eighties-ondertonen die gezapig inzet met ‘Finally feeling alone’, een gedachte die de sociaal gesatureerde millenial in ons volledig toejuicht. De single ‘Young mother’ sluit aan en is niet enkel een uitstekend nummer, maar zelfs eentje dat steeds beter wordt naarmate je meer luistert. Een perfect uitgewerkt visitekaartje voor wat een nu ogenschijnlijk typische Tin Fingers-song is: dansbaar, meezingbaar en je voelt je quasi cool als je ernaar luistert terwijl je over straat wandelt (meer hebben wij vaak niet nodig). Als je jezelf trouwens afvraagt of de band de door Ann Demeulemeester speciaal ontworpen outfits nog steeds draagt in hunne privé, hou dan zeker de website in de gaten voor het interview dat binnenkort zal verschijnen naar aanloop van hun releaseshow in Trix.

Dieper gravend in de muzikale tunnels van deze ep vinden we toch enkele werkpuntjes terug, wanneer we pakweg luisteren naar ‘Boy boy’ of ‘€€’. Tekstueel zal het namelijk nooit echt tot in de kern van eender welke gemoedstoestand dringen, dankzij vage of simplistische stukken als “I wanna fall/boys fall too/boys fall just like girls do, my money/my honey” en iets met de liefde bedrijven met een kokosnoot (‘Tropical’). Is het metaforisch bedoeld, verhalend of kunstzinnig op een niveau dat wij, plebs, misschien gewoon niet begrijpen? Hoe het ook zij, wij zijn meer te vinden voor de algehele sfeervolle en zelfs feeërieke –sfeeërieke?– intonatie die de band in zijn geheel legt. Het voelt vaak heel erg Twin Peaks, heerlijk eerie maar dan plots weer heel poppy, zoals bijvoorbeeld het nummer ‘Swim’.

Dat Jasper Maekelberg als producer in dienst werd genomen is ongetwijfeld een goede zet geweest. De Faces On TV-frontman heeft de hand al mogen leggen aan het werk van zoveel verscheidene bands dat het bijna niet anders kan dan dat hij stilletjesaan muzikale eeltvorming begint te vertonen. Duidelijk Maekelberg-fingerspitzgefühl horen we in den beginne van ‘Tropical’ en we durven er ook vanuit gaan dat hij daarbovenop de lijm zal zijn geweest om deze ep een zekere, zeer nodige rechtlijnigheid te hebben gegeven.

Al bij al zijn we altijd blij als een Belgische band een eigen sound weet te vinden en daar nog verdomd veel plezier mee lijkt te hebben. Tin Fingers is een perfect voorbeeld van een band die weet wat ze wil en dat perfect uitwerkt, om daarna dan toch iets anders te willen en ook dan nog altijd de nagel op de kop te slaan. Volwassen worden of evolueren, noemen ze dat dan blijkbaar.

Tin Fingers stelt ‘No hero’ op 6 oktober voor tijdens de release-show in Trix (info & tickets) en staat dit weekend op Leffingeleuren (info & tickets). 4 november speelt de groep met Few Bits in De Warande (Turnhout, info & tickets) en 25 november staat de band samen met The Lighthouse in de AB (info & tickets).