Titel beschrijft plaat in het geval van ‘Oh boy’ van Harlem

door Mattias Goossens

Het beste aan Harlems comebackplaat ‘Oh boy’ is dat ik het negen jaar oude ‘Hippies’ nog eens heb afgestoft. Tussen het stof dwarrelden ook nostalgische herinneringen aan andere lofi gitaarbandjes als Girls en The Babies naar beneden. Net als ik spenderen die tegenwoordig hun zaterdagen soms op manieren die je tien jaar geleden niet mogelijk had gedacht – een Franse tekst over Russische componist Sergueï Prokofiev naar het Nederlands vertalen bijvoorbeeld. En net als ik zouden die bands een mal figuur slaan door vol enthousiasme en met een veel te lang kapsel in het rond te springen. Dat weten we. En toch is het jammer dat Harlem dat niet doet op ‘Oh boy’.

Die titel ook. Een zucht, alsof deze nieuwe plaat er alleen maar komt omdat enkele hardnekkige fans je op Reddit blijven stalken. Ze zullen allemaal teleurgesteld zijn, want de energiewaarde van ‘Oh boy’ is in vergelijking met de illustere voorganger ‘Hippies’ gelijk aan een blikje rodeo dat al een week ligt uit te lekken op een vergeelde festivalcamping. Nee, met titels als ‘Elegant and sophisticated’ ontketen je geen onderdrukte passie en verzet. Krijgen we wel: de aloude Paul McCartney-complottheorie en de zin “You broke a wine glass / I broke one too / Everything was red / But we were feeling blue“. Oh boy, inderdaad.

Zanger Michael Coomers speelde de afgelopen jaren met voormalig Bloc Party-drummer Matt Tong in Lace Curtains. Zou hij daar geleerd hebben hoe een band in sneltempo laat uitdoven? De titel van een Bob Dylan-plaat (‘Blonde on blonde’) lenen is alvast een grote stap in die richting. Uithalen naar Lana Del Rey en Beyoncé (in ‘Lana’) het duwtje te veel. Elke opflakkering wordt gevolgd door een veelvoud aan schouderophalen en zuchtjes, en er is werkelijk niets dat we niet eerder elders en beter hoorden.

Het gebeurt niet vaak dat een albumtitel de reactie op dat album vat, maar met ‘Oh boy’ is het raak. Ongeïnspireerd, futloos, langdradig en eentonig: we vinken ze allemaal af op wat aanvoelt als een verplicht nummertje waar de band zowel zichzelf als de fans geen plezier mee doet.