To Arms Etc is een jonge band uit het Londense, wat niet wil zeggen dat we ons aan traditionele Britpop mogen verwachten. De leden komen uit alle windstreken – van Zweden tot Australië – en dat geeft hun titelloze debuutplaat ook een bizarre, maar smaakvolle veelzijdigheid mee. Op amper zes nummers tijd wordt vlijtig geschommeld tussen ietwat melancholische pop en bijwijlen stevige progrock.
Het vijftal werd voor het productiewerk van deze plaat onder hun hoede genomen door Ben Thackeray, die eerder ook al uitstekend werk voor My Bloody Valentine verrichtte. Hij heeft ‘To Arms Etc’ een aangename onvoorspelbaarheid meegegeven. Tijdens ‘Bear Talk’ horen we plots strijkers opduiken, en het mysterieuze ‘How Does It Run?’ wordt opgefleurd door een repetitief pianomelodietje dat aardig weet te beklijven. In andere nummers laat To Arms Etc echter voluit de gitaar spreken: opener ‘The Sword Swallower’ klinkt alsof het gemaakt zou kunnen zijn door Kings of Leon in hun beginjaren – dus nog voor de familie Followill het sterrendom en de alcohol ontdekte. De plaat blijft boeien, voornamelijk dankzij de korte duur – wij hebben onze muziek graag kort en krachtig – en de hierboven reeds vermelde afwisseling. De zangpartijen worden doorgaans op voortreffelijke wijze verzorgd door Charles Campbell-Jones. Bij het mooie ‘The Hurting’ krijgen we plots ook de mooie stem van bassiste ‘Miriam Gundström’ te horen.
Afsluiter ‘Wicked Things’ is ons niet te kloppen hoogtepunt: reeds vanaf de eerste noot druipt de spanning ervan af. De opzwepende drum en het beukende gitaarritme laten niets aan de verbeelding over, het rustige tussenstuk komt net op het juiste moment, en de outro is een meer dan degelijk sluitstuk van een cd die bijzonder verrassend uit de hoek weet te komen.