Toro y Moi, het geesteskindje van Chazwick Bundick (Chaz Bear voor de vrienden), mag met de release van ‘Outer peace’ alweer tien kaarsjes uitblazen. De Amerikaan met Filipijnse roots stond namelijk een decennium geleden met ‘My touch’ mee aan de wieg van het genre dat we nu vatten onder de noemer chillwave. Toch is Chaz niet blijven plakken bij dat ene genre en is hij steeds op zoek gegaan naar andere stijlen om zich te blijven heruitvinden, met alternatieve r&b op ‘Boo boo‘ als meest recente voorbeeld. Op ‘Outer peace’ is dat niet anders.

Chaz Bear staat niet alleen bekend als een creatieve duizendpoot, hij gebruikt ook graag invloeden van buitenaf om zich op te inspireren voor zijn eigen werk. Zo hoorden we op ‘Boo boo’ enkele keren Frank Oceans ‘Blonde‘ doorschemeren. Op ‘Outer peace’ liggen die invloeden er echter iets dikker op dan Chaz Bear waarschijnlijk zou hebben gewild. We horen duidelijke knikjes richting Daft Punks ‘Random access memories’ en LCD Soundsystems invloed lijkt bovendien nooit veraf – James Murphy krijgt zelfs een kleine shoutout in ‘Laws of the universe’.

Het album start nochtans veelbelovend met de aanstekelijke synths in ‘Fading’, waarin Chaz Bear zijn frustraties uit dat alles en iedereen vervaagt, een emotie die we wel meerdere keren terug lijken te vinden op de plaat. Zo heeft Bundick het in ‘Who am I’ over zijn voortdurend veranderende identiteit als artiest en het plezier van de vele feestjes dat langzaamaan verdwijnt en in ’50-50′ komt de nood aan echte relaties aan bod. De kleurrijke synthfunk wordt na leadsingle ‘Ordinary pleasure’ en ‘Laws of the universe’ alweer snel aan de kant geschoven. Hoewel we wat later tijdens ‘Freelance’ nog eens getrakteerd worden op een funky house-nummer, is de manier waarop Chaz Bear zijn vocals verzorgt simpelweg irritant en nefast voor het nummer.

Naast synthfunk bevatten de rest van de nummers een trap-ondertoon en een dikke laag autotune, wat resulteert in een vrij magere en inspiratieloze productie die vrij vergeetbaar klinkt. Nummers als ‘New house’, ‘Monte Carlo’ en ’50-50′ zitten gewoonweg onder het niveau van wat we van Toro y Moi gewoon zijn. Daarenboven presteren Wet en Instupendo als gastartiesten ondermaats en klinkt er niets unieks of interessants aan hen of de verses die ze Chaz Bear hebben bezorgd.

Toro y Moi ligt in de knoop met zichzelf en klinkt verveeld op ‘Outer peace’. De soms vrolijke beats maskeren de problemen waar Chaz Bear de afgelopen jaren mee heeft geworsteld als eenzaamheid en het artificiële leven van een artiest, hoewel die productie in het tweede deel ook een duik neemt en plaats maakt voor zwakke trap-geïnspireerde beats. ‘Outer peace’ klinkt jammer genoeg ondermaats, ongeïnspireerd en bij momenten voorspelbaar.