Ze zien er fantastisch uit, de twee jongens en meisjes van Veronica Falls. Frisse hemden, polka dots, pencil skirts, de juiste kapsels en pantalons die amper boven de enkels reiken. Het soort verschijning waar je onmiddellijk naartoe stapt als je advies nodig hebt in de stadsbibliotheek of in die hippe vintage kledingzaak. Je zou ze de opvallende fixatie voor de dood dus niet meteen meegeven. En toch hebben ze het zwaar zitten: een hoes die als promoposter kan dienen voor een ouderwetse zwart-wit thriller en onfrisse thema’s als geesten, zelfmoord, de dood en het hiernamaals sieren het titelloze debuut van het viertal uit Londen/Glasgow.

Ook muzikaal is de toon overwegend somber. De sinistere sound is erg verwant aan die van labelmates Girls Names en Crystal Stilts. Net als de genoemde bands haalt Veronica Falls de inspiratie uit de doo wop van 50 en (Schotse) indiepop van 25 jaar terug: reverb-gitaren die jengelen, tamboerijntjes in overvloed en drumpartijen zo droog als beschuit zonder boter. De felle kleuren komen uit de strot van zangeres Roxanne Clifford en leadgitarist James Hoare, die voortdurend met elkaar in duel gaan. Dat levert de mooiste vocale harmonieën op die we dit jaar al hoorden. Luister maar eens naar ‘The Fountain’ of ‘Misery’ (de acapella-intro is huiveringwekkender dan de gelijknamige film) en smelt.

De single ‘Found Love in a Graveyard’ deed ons indiepophart twee jaar geleden al enkele slagen overslaan, en ook in de andere singles, ‘Beachy Head’ en – recentelijk – ‘Bad Feeling’, etaleren de jongens en meisjes schaamteloos hun songschrijverstalent. En ‘Veronica Falls’ staat werkelijk bol van de potentiële singles. Heldere melodieën en hooks in overvloed. Donkere, rollende baslijnen onder kristalheldere, gierende gitaren (‘The Box’). En nummers die je na twee draaibeurten meezingt, zoals ‘Stephen’ en ‘Wedding Day’.

En dan is er nog ‘Come on Over’, een nummer dat elke band met een degelijk marketingplan helemaal vóóraan zou plaatsen. Een bijna vrolijk, opwindend nummer met een herfstige intro, meer tempowisselingen dan een wielerwedstrijd voor renners met ongelijke benen en ge-wel-dige gitaarpartijen. De simpele melodie haakt zich onmiddellijk in je hersenpan. Een melodie die zelfs na een lobotomie in je hoofd zou blijven rondstuiteren. Als een pingpongbal in een lege sporthal, zeg maar. Dáármee sluit Veronica Falls dus een donker, bijna macaber album af. Een streepje hoop als final statement, als het ware. Play it loud!